“Ακόμη μια επικίνδυνη νύχτα τελειώνει με κατάνυξη. Ακόμη μια φωτιά αντί να με κάψει, με ζέστανε.”

“Όμως μ'αυτά και μ'αυτά δε στέγνωσε ποτέ η ψυχή μου. Πάντα ένα αίσθημα ανανεώνει τα αισθήματά μου εφοδιάζοντας τη λάσπη μου με υγρασία, και πάντα ένα κάθαρμα με φέρνει στην κάθαρση, χωρίς να ξέρει τι καλό μου κάνει.”

“Όταν θυμώνουμε με τους άλλους, θυμώνουμε με μια πλευρά του εαυτού μας. Με αυτό που δεν θέλουμε να είμαστε. (Γιάντες)”

“Ενώ τείνεις να αντιμετωπίζεις την κάθε μέρα σου σαν ακόμη μια μέρα προβλέψιμη, όμοια με τις ατέλειωτες άλλες όμοιες μέρες, έρχεται μια μέρα που θα σου αλλάξει όλη σου τη ζωή.[...] Ποτέ δε φαντάζεσαι πότε από το προβλέψιμο θα εκτιναχθεί το απρόβλεπτο, τί θα ανατρέψει τη μονοτονία των αριθμών.”

“Μια Βιβλιοθήκη με τα ράφια της γεμάτα βιβλία είναι ένα σύμπαν με την αιωνιότητα διαιρεμένη σε τόμους.”

“Η ζωή είναι ένα μεγαλοπρεπές τίποτα χωρίς σκοπό, μια μαύρη τρύπα που τη σκεπάζουμε με κουρελόχαρτα, με επινοήσεις, με θεούς και δαίμονες, με αφηγήσεις – εντέλει: με λέξεις που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε, με λέξεις που μας απαιτούν για να υπάρξουν ως τέτοιες, αλλά που δεν είναι τίποτα πέρα από αυτό: λέξεις. Ίσως όχι τόσο θνητές όσο εμείς, θνητές όμως κι αυτές”

“Σαν πλάγιασε να κοιμηθεί, σκάλισε τη συνείδησή του ώσαμε τα τρίσβαθα, σα μια πληγή, για το αποψινό του κάμωμα. Τίποτα, καμία τύψη. Εντάξει με τη συνείδησή του, εκεί που μάτιζε η συνείδηση με το Θεό. Του έμενε, ωστόσο, κάτι σα μια δυσάρεστη απόγεψη. Έψαξε και στην επιφάνεια για να βρει την αιτία. Νόμισε πως την ανακάλυψε. Δεν ήτανε εντάξει με τους ανθρώπους: με τα πατροπαράδοτα και τις προκαταλήψεις τους. Ανασήκωσε τους ώμους του, απότομα, σα να τα τίναζε αποπάνω του όλ' αυτά.”