“این روزها که می گذردشادمزیرایک سطر در میانآزادمو می توانمهر طور و هر کجا که دلم خواستجولان دهم_ در میان این دو خط”

“وقتی تو نیستی نه هستهای ما چونان که بایدند نه بایدهامثل همیشه آخر حرفم و حرف آخرم را با بغض می خوانمچندیست لبخند ها ی لاغر خود را در دل ذخیره می کنم باشد برای روز مبادااما در صفحه های تقویم روزی بنام روز مبادا نیستآنروز هر چه باشد روزی شبیه دیروز، روزی شبیه فردا، روزی درست مثل همین روزهای ماست اما کسی چه میداند شاید امروز نیز روز مبادا باشد وقتی تو نیستی نه هستهای ما چونان که بایدند نه بایدها هر روز بی تو روز مباداست . . . !!! ”

“شهیدی که برخاک می‌خفتسرانگشت در خون خود می‌زد و می‌نوشتبه امید پیروزی واقعینه در جنگکه بر جنگ”

“اینجا همه هر لحظه می پرسند :ــ « حالت چطور است؟ » اما کسی یکباراز من نپرسید:ــ « بالت ...”

“کتابها مثل آدمها هستند . بعضی کتابها ساده لباس می پوشند و بعضی کتابها جلد زرکوب دارند”

“سه شنبه چرا تلخ و بی حوصله؟سه شنبه چرا این همه فاصله سه شنبه چه سنگین، چه سرسخت، فرسخ به فرسخسه شنبه خدا کوه را آفرید ”

“با مردم شب دیده به دیدن نرسیدیمتا صبح، دمی هم به دمیدن نرسیدیمکالیم که سرسبز دل از شاخه بریدیمتا حادثه سرخ رسیدن نرسیدیم”