Μανόλης Αναγνωστάκης
(English: Manolis Anagnostakis )
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε ιατρική. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην ΕΠΟΝ. Κατά τη διετία 1943-1944 ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού "Ξεκίνημα", που ανήκε στον εκπολιτιστικό όμιλο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είχε έντονη πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα, για την οποία φυλακίστηκε το 1948, ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Βγήκε από τη φυλακή με την γενική αμνηστία το 1951.
Την περίοδο 1955-1956 ειδικεύτηκε ως ακτινολόγος στη Βιέννη και κατόπιν άσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου για ένα διάστημα στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Δημοσίευσε κείμενά του για πρώτη φορά στο περιοδικό Πειραϊκά Γράμματα (1942) και αργότερα στο φοιτητικό περιοδικό Ξεκίνημα (1944), του οποίου υπήρξε και αρχισυντάκτης για μία περίοδο. Ποιήματά του, καθώς και κριτικές δημοσιεύτηκαν αργότερα σε αρκετά περιοδικά. Την περίοδο 1959-1961 εξέδιδε το περιοδικό Κριτική, ενώ υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας των Δεκαοκτώ κειμένων (1970), των Νέων Κειμένων και του περιοδικού Η Συνέχεια (1973).
Το 1986 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, ενώ το 1997 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Συνθέτες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Μιχάλης Γρηγορίου έχουν μελοποιήσει αρκετά ποιήματά του, ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα ιταλικά.
Καταγόταν από το χωριό Ρούστικα Ρεθύμνης, όπου σώζεται το σπίτι του πατέρα του.
“Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμεΘὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτιαἩ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲβρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶΘὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστοτὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶστὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖςνὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρασυζητώντας ἕνα βράδυ-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο μα τόσο ἐνδιαφέρον.Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κιἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσειςΔὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.”
“Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰπασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.”
“Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξειςΝὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.”
“Κάτω ἀπ᾿ τὰ ροῦχα μου δὲ χτυπᾶ πιὰ ἡ παιδική μου καρδιὰΛησμόνησα τὴν ἀγάπη πού ῾ναι μόνο ἀγάπη”