Μάρω Βαμβουνάκη

“Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.”

“Δε το αντέχουν όλοι το ζόρι της πραγματικότητας.”

“Δε μας συμφαίρει να είναι δίκαιος μαζί μας ο Θεός, μονάχα το έλεός Του μάς συμφέρει.”

“«Θέλω» θα πει πίστη, θα πει επιλέγω σταθερό προσανατολισμό· όλα όσα θα ακολουθήσουν μετά είναι δευτερεύοντα, το αστέρι του Βορρά δε θα αλλάξει θέση στο ψυχικό ουρανό μας. Τίποτε άλλο δεν έχει πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Το διαισθανόμαστε κάθε τόσο, o Θεός συχνά αργεί να ανταποκριθεί στις προσευχές για να μας αφήσει να βεβαιωθούμε πως όντως θέλουμε εκείνο για το οποίο σπαρακτικά και με δάκρυα στα μάτια τώρα Τον ικετεύουμε.”

“Το θέλω, λοιπόν, είναι αυθεντικό θέλω απ' τη στιγμή που εννοεί: θέλω να μου συμβεί πράγματι!”

“Ο εγωισμός και η νηπιότητα του εγωισμού παραλογίζουν τη νόηση του εγωιστή, όταν εισβάλλουν πιεστικές κάποιες ανάγκες. Το -δυστυχώς συνηθέστατο- συναίσθημα ότι η γη γυρίζει γύρω από μας, και γύρω από τον δικό μας Νόμο, μας κάνει άδικους και παρανοϊκά ανόητους.”

“Είμαστε εξαιρετικά ανώτεροι και υποχωρητικοί στα προβλήματα όταν δε μας τσούζουν προσωπικά”

“Η ανυπομονησία είναι εγωισμός, οι φόβοι είναι έλλειψη πίστης”

“Θέλει κουράγιο η ευτυχία, δε βολεύει πάντα τις νοσηρές μας συνήθειες, τον παγιωμένο αρνητισμό των λογισμών μας.”

“...η στεναχώρια μας δεν είναι από ατυχία αλλά από δική μας νοσηρή επιλογή.”

“Η ευθύνη της αγάπης ήταν το ακριβό, μεγάλο του χάρισμα.”

“Η πληρότητα μιας αληθινά καλής καρδιάς, μιας ταπεινής καρδιάς, δεν έχει να διατυμπανίσει τίποτα. Δεν έχει ανάγκη από ακροατές όταν εξομολογείται. Πολύ περισσότερο, απεχθάνεται τα χειροκροτήματα. Οι προσευχές, είτε για δέηση πρόκειται είτε για δοξολογία, είναι βουβές και μοναξιασμένες, δε μετρούν εισητήρια στα ταμεία.”

“Η ζωή σου δε δέχεται να τη βάζεις σε δεύτερη μοίρα να την αγνοείς, να τη χρησιμοποιείς για κάτι άλλο που δεν είναι ακριβώς ζωή, καταλήγει παρωδία και καρικατούρα μια τέτοια μετάθεση.”

“...Είμαι σίγουρη πως η ευτυχία είναι εκεί, πάντα αναμένουσα και διακριτική, όπως διακριτικά συμπεριφέρονται όλα τα σημαντικά· τα σημαντικά και ουσιώδη που δεν θέλουν να φωνάζουν και απροκάλυπτα να σου αποκαλύπτονται. Αντιθέτως, όπως η ποίηση και ο θείος κόσμος, δεν κρύβεται, δεν φανερώνεται, αλλά μας στέλνει με τρόπο λεπταίσθητο τα σημάδια της...”