پروین اعتصامی

“نهان کرد دیوانه در جیب سنگییکی را به سر کوفت روزی بمعبرشد ازرنج رنجور و از درد نالانبپیچید وگردید چون مار چنبردویدند جمعی پی داد خواهیدریدند دیوانه را جامه در برکشیدند و بردندشان سوی قاضیکه این یک ستمدیده بود آن ستمگرز دیوانه وقصه ی سر شکستن بسی یاوه گفتند هر یک به محضربگفتا همان سنگ بر سر زنیدشجز این نیست بد کار را مزد وکیفربخندید دیوانه زان دیو راییکه نفرین بر این قاضی و حکم و دفترکسی میزند لاف بسیار دانیکه دارد سری از سر من تهی ترگر اینانند با عقل و رایان گیتیز دیوانگانش چه امید دیگرنشستند وتدبیر کردند با همکه کوبند با سنگ دیوانه را سر”