قیصر امین پور

“اینجا همه هر لحظه می پرسند :ــ « حالت چطور است؟ » اما کسی یکباراز من نپرسید:ــ « بالت ...”

“این روزها که می گذردشادمزیرایک سطر در میانآزادمو می توانمهر طور و هر کجا که دلم خواستجولان دهم_ در میان این دو خط”

“شهیدی که برخاک می‌خفتسرانگشت در خون خود می‌زد و می‌نوشتبه امید پیروزی واقعینه در جنگکه بر جنگ”

“با توامای لنگر تسکین !ای تکانهای دل !ای آرامش ساحل !با توامای نور !ای منشور !ای تمام طیفهای آفتابی !ای کبود ِ ارغوانی !ای بنفشابی !با توام ای شور ، ای دلشوره ی شیرین !با توامای شادی غمگین !با توامای غم !غم مبهم !ای نمی دانم !هر چه هستی باش !اما کاش...نه ، جز اینم آرزویی نیست :هر چه هستی باش !اما باش!”

“وقتی تو نیستی نه هستهای ما چونان که بایدند نه بایدهامثل همیشه آخر حرفم و حرف آخرم را با بغض می خوانمچندیست لبخند ها ی لاغر خود را در دل ذخیره می کنم باشد برای روز مبادااما در صفحه های تقویم روزی بنام روز مبادا نیستآنروز هر چه باشد روزی شبیه دیروز، روزی شبیه فردا، روزی درست مثل همین روزهای ماست اما کسی چه میداند شاید امروز نیز روز مبادا باشد وقتی تو نیستی نه هستهای ما چونان که بایدند نه بایدها هر روز بی تو روز مباداست . . . !!! ”

“با مردم شب دیده به دیدن نرسیدیمتا صبح، دمی هم به دمیدن نرسیدیمکالیم که سرسبز دل از شاخه بریدیمتا حادثه سرخ رسیدن نرسیدیم”

“سه شنبه چرا تلخ و بی حوصله؟سه شنبه چرا این همه فاصله سه شنبه چه سنگین، چه سرسخت، فرسخ به فرسخسه شنبه خدا کوه را آفرید ”

“کتابها مثل آدمها هستند . بعضی کتابها ساده لباس می پوشند و بعضی کتابها جلد زرکوب دارند”