Herman Koch

“I let them do some simple arithmetic. In a group of one hundred people, how many assholes are there? How many fathers who humiliate their children? How many morons whose breath stinks like rotten meat but who refuse to do anything about it? How many hopeless cases who go on complaining all their lives about the non-existent injustices they’ve had to suffer? Look around you, I said. How many of your classmates would you be pleased not to see return to their desks tomorrow morning? Think about that one family member of your own family, that irritating uncle with his pointless, horseshit stories at birthday parties, that ugly cousin who mistreats his cat. Think about how relieved you would be - and not only you, but virtually the entire family - if that uncle or cousin would step on a landmine or be hit by a five-hundred-pounder dropped from a high altitude. If that member of the family were to be wiped off the face of the earth. And now think about all those millions of victims of all the wars there have been in the past - I never specifically mentioned the Second World War, I used it as an example because it’s the one that most appeals to their imaginations - and think about the thousands, perhaps tens of thousands of victims who we need to have around like we need a hole in the head. Even from a purely statistical standpoint, it’s impossible that all those victims were good people, whatever kind of people that may be. The injustice is found more in the fact that the assholes are also put on the list of innocent victims. That their names are also chiselled into the war memorials.”

“I let go of the pump as well now. I registered a sense of fatigue. And regret. It was the same fatigue and regret you feel when you miss a tennis ball. You were planning to smash it, but you swing hard and miss; the arm holding the racket meets no resistance and lashes wildly through the air.”

“The first thing that struck you about Claire’s plate was its vast emptiness. Of course I’m well aware that, in the better restaurants, quality takes precedence over quantity, but there are voids and then there are voids. The void here, that part of the plate on which no food at all was present, had clearly been raised to a matter of principle.It was as though the empty plate was challenging you to say something about it, to go to the open kitchen and demand an explanation. ‘You wouldn’t even dare!’ the plate said, and laughed in your face.”

“When we were still living at home, all he ever drank was cola, huge amounts of it; he had no problem knocking back an entire king-size bottle at dinnertime. Then he would produce these gigantic belches, for which he was sometimes sent to his room, belches that lasted ten years or longer--like subterranean thunder rolling up and exploding from somewhere deep down in his stomach--and for which he enjoyed a certain schoolyard fame: among the boys, that is, for he knew even then that girls were only repulsed by burps and farts.”

“Ik dacht aan de tijd, de verstrijkende tijd om precies te zijn, hoe onmetelijk, hoe onafzienbaar, hoe lang en donker en leeg één uur kan zijn. Wie zo denkt heeft helemaal geen lichtjaren nodig.”

“Ik dacht aan de hoeveelheid mensen, aan de aantallen, niet eens in termen van overbevolking, of vervuiling, en of er straks voor iedereen nog wel genoeg te eten zou zijn, maar de hoeveelheid op zich. Of drie miljoen of zes miljard een bepaald doel diende. Wanneer dit punt eenmaal was bereikt, begonnen zich de eerste gevoelens van onbehagen aan te dienen. Er zijn niet noodzakelijk te veel mensen, dacht ik, maar er zijn er wel veel. Ik dacht aan de leerlingen in mijn klaslokaal. Allemaal moesten ze iets: ze moesten het leven in, ze moesten het leven door. Terwijl één uur al heel lang kan zijn. Er moest werk worden gevonden en er moesten echtparen worden gevormd. Er zouden kinderen komen, en ook die kinderen zouden op school geschiedenisles krijgen, zij het niet meer van mij. Vanaf een bepaalde hoogte zag je alleen nog de aanwezigheid van mensen, niet langer de mensen zelf. Hier kreeg ik het benauwd.”

“L' infelicita' e' costantemente alla ricerca di compagnia. L'infelicita' non tollera il silenzio, specialmente quei silenzi imbarazzanti che calano quando si e' soli”

“Er was een dokter in de zaal.”

“... technically, just like with the rings of a tree or Carbon-14, it had to be possible to measure the passage of time by the melting of vanilla ice cream.”

“When the conversation turns too quickly to films,I see it as a sign of weakness.”

“Nee, wat ik bedoel is dat het volkomen stil is, als in een stomme film, dat ze je niet meer vragen wat je nu eigenlijk wilt in dit leven, of waar je je toch tegen verzet, of wat je later wilt worden en of het wel goed met je gaat. Dat ze eindelijk eens allemaal hun mond houden, en als het helemaal stil is geworden, dat dan de held uit zijn stoel opstaat en er alleen nog een tekst in beeld verschijnt: 'Er wordt een nieuwe bladzijde omgeslagen. Hij gaat nu bedenken hoe het verder moet. Hij heeft zijn hele leven nog voor zich.”

“Het is al met al niet zo dat het slecht met mij gaat. Het is eerder dat ik een hele tijd zo moe werd van alles, dat je het gewoon niet meer aan kunt horen, het ongeneeslijke geouwehoer van al die types die je met zo'n veel te eerlijk gezicht staan te vertellen wat het beste voor je is.”

“...het was van dat weer dat je niet weet of het al avond wordt of dat de dag nog moet beginnen...”

“...en zo stond ik daar veel langer buiten dan ik in feite van plan was geweest, er zat niets anders op dan elke vijftien seconden nog even slapjes te zwaaien...”

“...en ik koesterde en knuffelde het geheim tot ik van pure gelukzaligheid in een soort wakende slaap wegdommelde waarin ik allemaal beelden zag: "..." Die beelden hadden nergens iets mee te maken, behalve dan dat ze zo prachtig waren in al hun eenvoud en helderheid, zonder dat ze iets betekenden en zonder dat ze het een of andere verhaal te vertellen hadden, ze bestonden gewoon alsof ze altijd al hadden bestaan; de wereld zit al veel te vol met dingen die een begin en een eind hebben.”

“...ik bedoel dat ik me daar op dat terras eigenlijk zo gelukkig voelde dat ik wel alles had kunnen zeggen, juist tegen mijn vader...”

“...in het aangezicht Gods zijn we allemaal even grote klootzakken,' zei hij,...”

“Wat wil je later worden?' Dat is volgens mij precies waar het om draait, dat je dat pas weet wanneer dat 'later' eenmaal is aangebroken. Het lijkt wel of ze allemaal bang zijn dat je zelf iets beters zult bedenken dan zij. Ze maken in elk geval geen gelukkige indruk met wat ze later geworden zijn. Wanneer je die afgeleefde en doodzieke koppen ziet dan weet je toch meteen dat het maar het beste is om helemaal niets te worden.”

“Nee, het rampzalige was wanneer ze je begonnen te vragen 'wat je nou eigenlijk wilde in dit leven?', terwijl ze zelf toch het beste voorbeeld gaven van hoe je het in elk geval niet aan moest pakken.”

“Er was gewoon geen bewegingsruimte om helemaal niets te willen, dan begonnen ze meteen weer over je negatieve houding door te zagen, terwijl ik vind dat dat een van de steunpilaren van de vrijheid is, om het zo maar eens te zeggen, dat je nou eens een keer niet wilt kiezen tussen al die mogelijkheden die de wereld al voordat je geboren werd voor je heeft uitgedokterd en waar je zelf helemaal nooit om hebt gevraagd.”