Ivo Victoria

“De periode waarin mijn ouders het bezit van een mobiele telefoon met elkaar deelden, was te kort geweest voor mijn vader om het gebruik ervan in veel detail aan mijn moeder uit te leggen. Dat kwam mooi uit, want mijn moeder is niet geïnteresseerd in hoe dingen werken. Ze wil alleen maar dát het werkt. Dat is het mooie aan oud worden: je leert de overbodigheid van kennis waarderen. Na mijn vaders dood hield mijn moeder de gsm. Nu kan ze opnemen, bellen, haar prepaidkaart laden en zelfs sms'en. Het instellen van de voicemail daarentegen is een concept dat haar idee van de maakbare wereld ver overstijgt. Dus toen ik mijn moeder belde was het mijn vader die opnam. Het deed goed zijn stem weer te horen. Alleen jammer dat hij ook nu weer zei dat hij eventjes niet bereikbaar was.”

“Mijn broer bezit geen platen die in de top dertig staan. Dat intrigeert me. De top dertig, dat is voor de popmuziek toch wat het klassement van de Tour is voor het wielrennen? Maar voor mijn broer lijkt het een erezaak te zijn om vooral niet bovenaan te eindigen. Waar is zijn klassement dan op gebaseerd? Mijn broer luistert naar artiesten met rare namen. Julian Cope. Talking Heads. Television. Elvis Costello, Wat voor namen zijn dat? Television! Een band die zichzelf televisie noemt. Kansloze missie.”

“Stel dat je in de politiek zit en je hebt van huis uit een idioot kapsel. [...] Cultiveer dat. Probeer zoveel mogelijk op de foto te staan. Draag onopvallende kleding, mijd het gezelschap van mooie vrouwen, focus op dat haar. Mensen zullen naar je gaan luisteren, ze zullen in je gaan geloven. Het zal hun verstand hypnotiseren, het zal lastige vragen doen oplossen in het niets.”