Lualhati Bautista
She was born in Tondo, Manila on December 2, 1945 to parents Esteban Bautista and Gloria Torres. She studied in public schools, both in her elementary and high school years. She graduated from the Emilio Jacinto Elementary School in 1958 and from Torres High School in 1962.
She took up Journalism in the Lyceum of the Philippines, and eventually stopped schooling because all she wanted to do was write. She started writing while she was still 16 years old, and was mainly influenced by her parents who were into composing and poem-writing. Her first stories were published in the magazine, Liwayway. She was the vice-president of the Screenwriters Guild of the Philippines and the chair of the Kapisanan ng mga Manunulat ng Nobelang Popular. She became a national fellow for fiction of the University of the Philippines Creative Writing Center in 1986. She often joins in writing contests, only now she is one of the judges. Until now, Ms. Lualhati Bautista is one of the sought-after writers of our time.
Ms. Lualhati Bautista is known for her outstanding and award-winning novels. Among these, are Gapo (1980), Dekada '70 (1983), and Bata, Bata, Pa'no Ka Ginawa? (1984). All of these won the grand prize in the Don Carlos Palanca Memorial Awards for Literature. Aside from this, she has written numerous poems and short stories, some of which were compiled in an anthology. In addition to being a novelist, Lualhati Bautista is also a movie and television scriptwriter and a short story writer. Her first screenplay is Sakada (Seasonal Sugarcane Workers), a story written in 1972 that exposed the plight of Filipino peasants. Copies of the script were even confiscated by the military. As a writer, Lualhati Bautista received recognition from the Philippine's Don Carlos Palanca Memorial Awards for Literature and then the Surian ng Wikang Pambansa in 1987. Her award-winning screenplays include Bulaklak sa City Jail (1984), Kung Mahawi Man ang Ulap (1984), Sex Object (1985). Among the screen play writing awards she received include recognition from the Metro Manila Film Festival (best story-best screenplay), Film Academy Awards (best story-best screenplay), Star Awards (finalist for best screenplay), FAMAS (finalist for best screenplay), and URIAN awards. Two of her short stories also won the Carlos Palanca Memorial Awards for Literature, namely: Tatlong Kuwento ng Buhay ni Julian Candelabra (Three Stories in the Life of Juan Candelabra), first prize, 1982; and Buwan, Buwan, Hulugan mo Ako ng Sundang (Moon, Moon, Drop Me a Sword), third prize, 1983. She was honored on 10 March, 2004 during the 8th Annual Lecture on Vernacular Literature by Women by the Ateneo Library of Women’s Writings (ALIWW). Among the television dramas she wrote include: Daga sa Timba ng Tubig (1975) and Isang Kabanata sa Libro ng Buhay ni Leilani Cruzaldo (1987). The latter won best drama story for television from the Catholic Mass Media Awards.
“Yan daw alak at gamot at pagkaapi, nakakasanayan. Kalaunan daw, hindi ka na tatablan pa. Pero hindi totoo 'yon. Lalo na sa kaso ng pagkaapi.”
“Tinawag niya ang luho ng 'pangangailangan'.”
“Ang payapang pampang ay para lang sa mga pangahas na sasalunga sa alimpuyo ng mga alon sa panahon ng unos. (Tranquil shores are only for those who boldly oppose raging waves during storms.)”
“Pero ang babae (ang tao, for that matter), talian man ang katawan o suutan ng chastity belt, ay may uri ng kalayaang hindi mananakaw ng kahit sino; ang kalayaan niyang mag-isip.”
“Maaring Bartolo ang apelyido ko o Cruz o Santos-- pero apelyido 'yon na minana ko lang sa tatay ko, at minana ng tatay ko sa tatay niya. Oo nga pala,bakit puro sa tatay nagmamana ng apelyido? Bakit kahit minsan, hindi sa nanay?”
“Hindi achievement ang tawag ko sa gano'n. Suwertihan lang 'yong ipinanganak ka nang maganda. Ang achievement e something you work hard to attain.”
“Sabi ng nanay ko, 'yan daw totoo... di raw dapat ikahiya!""E kung magnanakaw ka, di mo ikakahiya?""Sabi ng nanay ko, kung ikakahiya mo... h'wag mong gagawin!”
“Look what's happening around us: war, hunger, poverty, epidemics... tapos, ang iniisip natin, pagandahan? My God, Pilar; ang importante sa tao'y ang kabuuan niya bilang tao... hindi kung maganda ba ang mukha niya o makinis ba ang kanyang binti!”
“Klik! Anak ko 'yon! Hahahaha! Mga kaibigan, si Maya ko 'yon! Klik! Narinig n'yo ba? Anak ko 'yon!Klik! Klik!Anak ko sa labas. 'Yong batang konti ko nang tinunaw no'ng araw. Kundi ko lang naisip na lahat ng bata'y kailangang bigyan ng pagkakataong maging tao.”
“Iyan ang hirap sa usapang ito. Ano ba naman ang kamuwangan ng mga pipituhing taon sa mga beauty contests? Laro lang ang tingin nila sa lahat ng bagay at komo laro, gagawin lang nila pag gusto nila. Pag nasa mood sila.Karaniwan na ina lan ang may gustong mapalaban ang anak nila, masabing kabilang ito sa magaganda maging ang pinakamaganda kung maaari. Baya'n mo Baya'n mong mabilad siya sa init, mapagod siya, lagnatin siya, sipunin siya. Gusto ng nanay ang tropeo, gusto ng nanay ang karangalan.”
“Para kay Lea, maruming tingnan ang isang batang naka-make up at lipstick. Imbis na makaganda'y sinisira nito ang kalinisan ng isang batang mukha. Nilalagyan ng anyo ng kamunduhan at karanasan.”
“Minsa'y naiisip n'ya na sana kung may operasyon sa utak at may operasyon sa puso sana'y may operasyon din na magbubura ng masasakit na alaala sa utak at puso ng tao magtatanggal sa parte ng utak at puso na sisidlan ng mga gunitang dapat nang kalimutan.”
“Hinahawakan s'ya ni Ding kung saan-saan. Dito, d'yan... at nai-imagine niya si Raffy na hinahawakan din si Elinor dito at diyan. Hinahalikan sa buhok, sa mata, sa bibig, sa leeg, sa dibdib, sa tiyan, sa mas mababa pa sa tiyan... sa lahat ng putang'nang parte ng katawan ng putang'nang Elinor!”
“Tama na sa akin 'yung maligaya ako paminsan-minsan. Para kapag malungkot ako, masasabi ko sa sarili ko: Minsan naman, maligaya rin ako.”
“Totoong mahal pa rin ang galunggong at wala pa ring makain ang mga nagtatanim ng bigas. At iyon mismo ang dahilan kaya patuloy ang pagtatanim ng mga pangarap... patuloy ang pagsulong ng mga adhikain. Pero hindi isang lipunan ng mga desaparesido ang nalikha ng lahat ng pakikipaglaban... kundi isang buong magiting na kasaysayan.”