Peter Verhelst

“Gekromd sta je tegen de branding in. Van het balkon af kan ik zienhoe geschreeuw zich terug in je gezicht slingert, gutsend in je nekals wild haar.Als je je hoofd achterovergooit alsof je een fles aan je mond zet,krijgt je adamsappel ietsvan een ruggengraat.Ik streel enkele meters van je af.Het is een milde avond.Vannacht borduurt een roos zich op je hemd.Het duurt uren om haar van je borst los te maken.Je kijkt alsof je me kunt zien,nu je ligt te slapen, wimpers als garen, neustussen wijsvinger en duim - een bloedneus stelpenddie er niet is - ik trek je hoofd achterover.Je omgekeerde mond in de spiegel imiteert iets grappigs.We kussenterwijl het over ons heen uit ons weg blijft sijpelen,zo graag zoekt het zich een weg.”

“Wie een berg sloopt bouwt een nieuwe bergwant niets gaat verloren, alles helptvet om kaarsen te maken, baleinenom eelt weg te snijden, melkom lippen te laten glanzen, beenderenom je je haren te zien kammeneen pels om je op neer te leggenzodat de sterrenhemel eindelijk kan ontstaanzolang je er niet bent is er hoopik wou dat je voor me kwam staantussen mij en de zonom de zon door je heen te zien stralenom de vlekken onder mijn oogleden te zienwegdrijven en daarna niets meer te zienkom me halenliefstewithete zon van me.”

“Wees niet verdrietig, liefste, maar huil voor mij,Ik zal je tranen in me laten oplossen, ze zullen me herinnerenAan die andere, de tranen die je, heet en blijOp me stortte, toen je stralend mij doorzinderde,Toen je heersend als een man mij namEn even later als een kind in mijn omhelzingStierf, je kleine dood, lief lekker dingVan me, zoals je keer op keer in me kwam.Kijk hoe ik voor je dans, hoe ik met elke lendenslagEen letter vorm, kijk goed, en lees die letters vanMe af, leer me uit je hoofd, zodat ik elke dag jou magBezoeken, juichend, neergehurkt voor je gezicht,Opgloeiend van verlangen, hartslag van je, manVan je, in je mond getatoeëerd gedicht.”

“Zal je? Zonder dat ze uitgesproken wordt, is deze vraag er altijdOmdat we weten dat het leven ongenadig is, van nature gierig.Zo makkelijk is het te vernielen. Het is zo verleidelijkIets dood te laten bloeden, alleen maar omdat het er is;Meer hebben we blijkbaar niet nodig, dat onderscheidtOns van de dieren. Maar soms, 's zomers liggen we te wijzenNaar de sterren, naar iets wat even onbegrijpelijk is als tijd,Als de onmogelijkheid zelf van de sterren, of als het simpele feitDat jij en ik op die bepaalde dag toevallig dezelfde richting uitkeken.Dat niemand onze hoofden leidden, zoals niemand onze armen nu omhoog-Duwt. Maar het is niet naar de sterren dat we wijzen, het is niet de valDie we voelen, hoewel van angst verstrengelen onder de denken.Ondanks het besef dat we voorlopig worden gedoogdDoor de dingen zelf, antwoordt jouw lichaam al voor mij. Ja, ik zal.”

“Was zo graag samengevallenmaar iedereen vielapartwas zo graag samen gevallenmaar iedereen viel apartalleenwijwas zo graag samengevallenmaar iedereen viel apartalleen wijsprongen naar de sterren”