Samiha Ayverdi

“...ekmeğinden evvel gayesi için yaşamak olgunluğu...”

“Gece ile gündüz birbirlerinin tam zıddı olduğu halde, birbirinden ne kadar tatlı, kavgasız ve nizâsız ayrılırlar. Sen de karanlıklara tân etmeden edep ve saygı ile aydınlığa doğru süzülüp git.”

“Ben bir günah işledim. Hayır günahtan da beter bir suç işledim ki onu tavsif edecek kelime yok. ... Madem ki öyle bir hareketin faili oldum, itiraf etmemekle onu işlememiş mi olacağım? Çelebi der ki: "Halk gaflette ise de mahv ve inkıraz değirmeni durmayıp dönmekte ve bu insanoğlu için bu değirmenin dairesi haricinde bir sığınak bulunmamaktadır. Hataların zehrini içtiğin artık yetmiyor mu? Allah, sizi her halinizle görücü ve bilicidir." Doğru Çelebi; doğru...eğer hakikaten ben de fiilimi görücü bir kuvvet tanımış olsaydım o suçu işlemezdim. Halbuki işin fenası, bu kuvveti yakından bildiğimi zannetmekte oluşumdur. .... Keşki bugün bildiğim birçok şeylerin cahili olsaydım.”

“Ben lahut aleminde buyruğuna eş olmayan bir şahtım. Ama bir aşk dalgası geldi, yüce ve azat olan başımı yere düşürdü.Başımı yere koymuşsam ne gam? Madem ki o toprağa sevdiğimin ayağı basmış, o toprak, sevdiğimin ikbal ve saltanatının oyun meydanı olmuştur. Onun salınıp gezdiği toprak, semavattan daha yüce, ay ve güneşten daha parlaktır.”

“Zaten biz insanların tashih olmayan yanlışımız, aşktan şifa ümit etmemizdir; gerçi onun bir şifa olduğu muhakkak. Fakat çeşnisine bakanı zehirleyip öldüren bir şifa.Gene diyorum ki ölürsem ne gam? Su yolunda kırılan testiye acınır mı?”

“Sanki buralara niçin geldim? Dinlenmek, ızdırabımı dindirmek için bazı bazı kendini sağdan sola çarpan ben, tutuşan eteğini söndürmek için koşan ve koştukça alevi bütün vücuduna sirayet eden şaşkın bir afetzede gibiyim. Acaba nereye ve kime gidiyorum? Bahusus kimden kime?...Hislerimdeki bu vuruşmalar, bu yersiz ve marazi kıskançlıklar, bilsen bana ne kadar pahalıya mal olmakta...Sanki zıt ve muhalif rüzgarların ortasına düşmüş bir çöp gibi yerden yere, taştan taşa atılıyorum, sürünüyorum. Fakat emin ol ki bunların birini yadırgadığım yok. Yadırgadığım ve yabancı bulduğum tek şey, kendimi onsuz görmek istediğim zamanlarımdır. Ve gene kainatta tek düşmanım ve yabancım, bu sahte hüviyetle karşıma çıkan kendimdir.”

“Ruhların ve manaların birliği ve benzerliği kalıpların karşı karşıya gelmesine nasıl bağlı olabilir ki, aynı aşıyı yemiş bir gül ağacı, yedi günlük yolda da yetmiş günlük yolda da aynı evsafı haizdir.”

“...Evet ben de sevdim. Şimdi dudaklarıma tebessüm,içime eza ve can sıkıntısı veren bu aşk, zevkle seyrettiğimiz altın renkli bir bulut yığını gibi çabucak rengini ve şeklini değiştirdi...”