شارمین میمندی نژاد, Sharmin Meymandinejad photo

شارمین میمندی نژاد, Sharmin Meymandinejad

Sharmin Meymandi Nejad (Persian: شارمین میمندی نژاد) is an Iranian writer – director and the establisher of the Imam Ali Popular student Relief Society (NGO).

Sharmin was born in 1970 in Tehran. His father was Professor Mohammad Hosein Meymandi Nejad, a famous scientist and author.

He studied practical science in high school and then in 1991 he started to study dramatic arts in University of Tehran's fine arts college. After that, he chose dramatic literature for M.A. in the same university and in 1998 he graduated.

Works

Theater

Since the beginning of his academic education, Sharmin showed a great interest in writing for plays and soon he became one of the most acclaimed young playwrights in Iran.

Sharmin made his writer - director debut in 1993, with the critically well-received play called Mehr-e-Giah.

This play was held for 45 days in charsoo hall in the famous theater complex of City Theater (Theatre Shahr).

At that time, charsoo hall was only for the most experienced and known directors and this incident made Sharmin very famous among his colleagues.

After that, Sharmin wrote several other plays including:

Dorj-e-Meshkin: 1994, writer – director, charsoo hall

Ahh! Sooske aziz salam! (Ahh! Hello Dear Beetle!): 1995, writer – director, Molavi hall, Student Theater festival

Akharin Navadeye Namrood (The Last Descendent of Namrood): 1995, writer – director, Thetre Shahr hall no.2, Special Part Fadjr International Theater Festival

Naghle Ghole Aasheghan (Citation of Lovers): 1995, writer, Theatre Shahr Main hall

Ghesseye Eshgh (Love Story): 1996, writer, Tarbiat Modarres University Hall

Hameye Farzandane Khorshid (All the Children of the Sun): writer – director, Thetre Shahr hall no.2, Special Part Fadjr International Theater Festival

Television & Radio

Sharmin started writing for Television in 1991, the same year he entered the university. His first program was Honar va Andisheh (Art & Idea) which lasted for almost a year and aired from channel two.

Other works:

In 1993 he started writing a series about Prophet Ibrahim for a haj special program.

In 1994 he wrote a tele-theater called Navazandeye Sham for channel one, about muharram

In 1995 he wrote a tele-theater called Yek dastan va Do Roya (One Story & Two Dreams) for channel one, about Haj

The same year he wrote another tele-theater called Avaregane Nasoot for channel one, and about the martyrdom of Imam Ali

In 1996, he wrote 30 episodes series for Ramadan called Ziafat (Banquet) for channel one

The same year he started to work in the social group of channel one and he wrote 90 episodes for a program called Ma Va Ma (We & We)

He was the editor of Az Sahne Ta Parde Va Cinema-Theatre (From Scene to Screen and Cinema-Theater) in Javan Radio from 1999 to 2000.

From 2000 to 2001, he became the deputy of Film and Series of Channel Two.

In 2001, he wrote and directed the Tele film called Zekre Eshgh for channel two

In 2006, he wrote an animation series about Imam Sadegh for Saba Animation Studios.

Teaching

Sharmin instructed from 2004 to 2006 in Islamic Azad University of Art & Architecture. At the same time, he was teaching Basic of Acting as an assistant in University of Tehran's Fine Arts College.

He was the teacher of theater-therapy classes held from 1996 to 1999 in Alzahra University and educational workshops about hypnotism and its usage to help children with cancer.

Books

Published

1. Mehr-e-Giah – Play – 1999 – Jahad Daneshgahi

2. All the Children of the Sun – Play – 2000 – Namira Publication[1]

3. Contemporary Iranian Literature – Selected Plays – 2001 – Neyestan Publication[2][3]

4. Dorj-e-Meshkin – Play – 2003 – Golpar Publication[4]

5. When Alladin had No Magic Lantern and the Tales of Old Shahrzad in New York – Play – 2004 – Namira Publication[5]

6. The Secret of Sultan's Harem – Play – 2005 – Namira Publication[6][7]

7. Museum of Death –


“موسی میان شاگردانش می گشت و می دید بر چنگهای ایشان خاک اسباب کشی شهر گل هنوز به چشم می خورد وآنان در حالی که کهنگی خانه هایشان را گردی کرده بودند و بر سر نشانده بودند. همراه موسی شده بودند وآن همه خلق برای رفتن از دنیای فرعونیان، دنیای فرعونیان را بار خود کرده بودند، و چه غم سنگینی با موسی بود. من می خواستم شما را به سرزمینی دیگر اشاره دهم، به سرزمینی که در آن نشانه ای از ظلم نباشد و شما چه عاشقانه دانه های ظلم را برای کاشتن مجدد در سرزمین موعود رو کرده اید، و به بار خود کشیده اید.وموسی با این غم سنگین بر عصایش تکیه می زد، قدم از قدم بر می داشت وحس می کرد، دردی عظیم بعد از آن همه معجزات که در سرزمین فرعون به رویت گرفته بود، در وجودش است. دردی عظیم که مجبور است راهنما، جلودار و رهبر مردمانی باشد که آغشته اند به عفونت دمل سر باز کرده فرعونیان.... ای نیل، مادر مهیب من که روزگاری در بازوان پر جوش و خروشت مرا به مادرم باز گرداندی، مرا به خودم و خدای خودم باز گرداندی، ای نیل می بینی؟ آیا باید آن زمان سبد کوچک گهواره مرا در میان دندان تمساحان این رود به حمایت بگردانی؟ مرا به کاخ فرعونی برسانی تا رسالت قسمتم شود. تو باید ای نیل ، ای مادر مهیب من، مرا این گونه نجات دهی؟ مرا به کام خود نکشی تا نهایتم این شود که به پای خود برسم. تا با مردمانی نه سبکبال که سنگین باره از جاه و غرور و مقامی که در فرصت ئیشبشان به دست اورده اند، در یک لحظه آزاد از سرزمین گل و اینک خورد و خسته وخمیده در زیر بار سنگین دنیای فرعونیان به پای تو رسیده اند.... موسی رو به نیل کرد، خیره به همان نیل، انگار با نیل صحبت می کند، بدون آن که رو به مردم بر گرداند، مردم را مخاطب قرار داد. یا مردمان! در این باد جهل که می وزد، از شما می خواهم خدای تان را دشنام نگوئید، و بوسه بر پای نا خدایان نزنید. من شما را از این آب عبور می دهم، در حالی که دوست داشتم بدانید اگر شما جثه و اندامی چونان پرندگان از عشق داشتید، شاید چوبدست شما نیز معجزات همتی می شد بر روی این موج خروشان... وآنگاه موسی چوبدست اش را بلند کرد، رو به سوی آسمان... یا نیل، یا مادرم اینان پرنده نیستند که به نوک پنجه رقصشان از عرصه سینه تو بگذرند. بگذار اهل این خاک، از خاک بستر تو بگذرند. پس آغوش بگشا، تن دو تکه کن . در میان ظرافت دریای ات، زخمه ای جانکاه از جنس خاک زن، تا من و این مردمان جهل از دل تو بگذریم. می دانم ای عزیز، این خاطره، سالهای سال در جانت می ماند، اما بگذار بگذریم تا با مردمان به پیشواز سرزمین موعودی رویم و آنان ببینندآن دور دورها، سرزمینی است که اگر عشق رفتن به آن در دل نداشته باشند، شاید آ سرز”
شارمین میمندی نژاد, Sharmin Meymandinejad
Read more