“Θέλει κουράγιο η ευτυχία, δε βολεύει πάντα τις νοσηρές μας συνήθειες, τον παγιωμένο αρνητισμό των λογισμών μας.”

“Η προσπάθεια μας να φτάσουμε τον άλλον μας λογοκρίνει. Η ανάγκη μεταβίβαση της σκέψης αλλοιώνει όχι μόνο την έκφρασή μας αλλά και ολόκληρη την ύπαρξή μας. Συλλαμβάνουμε τον άλλον πάντα μέσα από την άθελή του λογοκρισία”

“Η έννοια του "υπερβολικού" μας θέτει τις παραμέτρους του φάσματος το κανονικού και των ορίων της κανονικότητας”

“Τις περισσότερες φορές στο βάθος των πραγμάτων πιστεύουμε στο Θεό που κατασκευάζουν οι βαθύτερες ανάγκες μας. Εμείς Τον πλάθουμε. Με υλικά από τα υπόγεια της βαθύτερης καρδιάς μας.”

“Μες στα κεφάλια μας γίνεται πόλεμος, πόλεμος που τον κερδίσαμε. Πόλεμος που τον χάσαμε. Το χειρότερο είδος πολέμου. Πόλεμος που φυλακίζει τα όνειρα και τα ονειρεύεται σαν να ήταν δικά του. Πόλεμος που μας κατάντησε να λατρεύουμε τους κατακτητές μας και να νιώθουμε αποτροπιασμό για τον εαυτό μας. Είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου. Τα όνειρά μας είναι ευνουχισμένα. Δεν ανήκουμε πουθενά. Αρμενίζουμε δίχως άγκυρες σε φουρτουνιασμένα πέλαγα. Μπορεί να μη μας αφήσουν να φτάσουμε ποτέ στη στεριά. Οι θλίψεις μας δε θα είναι ποτέ αρκετά θλιβερές. Οι χαρές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά χαρούμενες. Τα όνειρά μας δε θα είναι ποτέ αρκετά μεγάλα. Κι οι ζωές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά σημαντικές για να μετράνε.”

“Στο βάθος του μυαλού μου όμως ξέρω πως εδώ στο νησί μας, όπως και αλλού, οι γάτες ξεχνάνε, οι άνθρωποι ξεχνάνε και η τρέλα δε θέλει πολύ να φουντώσει πάλι, φτου ξανά απ'την αρχή...”