“کسی که نشسته است همیشه خسته نیستشاید جایی برای رفتن نداشته باشدکسی که نشسته استشاید خسته باشدشاید همه جا را گشته باشد و خسته باشدکسی که نشسته استحتما گم کرده ای دارد”

“باید خودم را ببرم خانهباید ببرم صورتش را بشویمببرم دراز بکشددل‌داری‌اش بدهم، که فکر نکندبگویم که می‌گذرد، که غصه نخوردباید خودم را ببرم بخوابد«من» خسته است”

“از لیوان هابه لیوان , شکسته فکر می کنیاز آدمهابه کسی که از دست داده ایبه کسی که به دست نیاورده ایهمیشهچیزی که نیستبهتر است”

“تو حق داری برنارد که خودویرانگر بنامیم اما من حق ندارم به کسی بگویم که اگر هماره برخلاف مصلحت خویش عمل میکنم از آن روست که من خودم نیستم.که این لگدها که دائم به بخت خویش میزنم لگدهایی ست که دارم به سایه ام میزنم.سایه ای که مرا بیرون کرده و سال هاست غاصبانه به جای من نشسته است.”

“برای کسی که در گور است زمان معنی خودش را گم میکند”

“ويژگی مهم و منحصر بفرد ساعدی، خلق شخصیتهای نمادین و تمثیلی است. به عبارتی شخصیت نقش جانشین شونده و دو بعدی دارد. یک بُعد شخصیت، همان نسخه ثانی اجتماع است، با همان خصلتهای واقعی که در دیگر آدمها وجود دارد. و بُعد دوم؛ شخصیتهای نمادین که دارای خصوصیات غیرواقعی و گاه تخیلی هستند. کسانی که بخاطر شرایط خاص و یا نیروهای مرموز، هویتی دیگری پیدا کردهاند. هویتی که در رفتار و کنش آنها انعکاس مییابد، که خود این امر باعث بروز کیفیتهای روحی ـ روانی تازه میشود.”

“خلالِ آخرِ کبریت رابادبگذار سیگارم را روشن کندمن آرزو به دلمتو دیگر آزارم نده....”