“حرف مزخرف خريدار ندارد، پس تو که پوزه بند به دهان من ميزنی از درستی انديشهمن، از نفوذ انديشه من ميترسی. احمد شاملو”

“آشفتگي من از اين نيست که تو به من دروغ گفته اي، از اين آشفته ام که ديگر نميتوانم تو را باور کنم. ”

“من از شب حرف می زنممن از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می زنماگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم”

“زآن پیش که نام تو ز عالم برودمِی خور که چو می به دل رسد غم برودبگشای سر زلف بتی بند به بندزآن پیش که بند بندت از هم برود”

“به جای تاج گل بزرگی که پس از مرگم برای تابوتم می آوری، شاخه ای از آن را همين امروز به من هديه کن”

“خاندان من از البسه‌ی سیاه وحشت داشتندبر طناب رخت ما همیشه البسه‌ی سفیدآویخته بوداما تو را هنگامی که با لباس سياه به خانه‌ی ما آمدی پذیرفتندمادرم حتی به تو گیلاس‌های سرخ تعارف کردگفته بودی: بگذار کبوتران بخرامندگیلاس‌های سرخ پیر شونداسبان سیاه در آفتاب پاییزیسفید شوندکه خاندان من تو را بپذیرندکبوتران سفید به خانه‌ی ما آمدندگیلاس‌های سفید، پیر شدندسفید شدنداسبان سیاه سفید شدندخاندان من یکی پس از دیگری مردنددر آستانه‌ی درچمدان‌های فرسوده را که انبوه از لباس‌های سیاه بودبه من سپردی وگفتی: من مسافرم”