“اگر که از کلمات می نوشیدیمچنانکه از چشمه ایو از کلمات می خوردیمچون نان گندمو با کلمات می زیستیم شاید هرگز نمی مردیم”

“کاش تمام می شد جهاندر کلمه ایو دوباره می شکفتدر کلامیکاشجهانبا شعرخاموش و روشن می شد”

“زندگیچون پر کاهی استو زمانچون بادکه آنرا از کف مامی برد و ما حیرانبه اطراف می نگریمو دلیلیبرای ناکامی خویشمی جوئیم”

“مرگ سفید استچون کاغذو خستگی و تنهایی مرا می نوشد”

“روزبا کلمات روشن حرف میزندعصربا کلمات مبهمشبسخن نمی گویدحکم می کند”

“می بویم گیسوانت راتا فرشته ها حسودی کنند.شانه می زنم موهایت راتا حوری ها سرک بکشند از بهشت برای تماشا.شعر می گویم برای توتا کلمات کیف کنندمست شوندبمیرند”

“ستوان پرسید:چرا می دویدید؟مرتضی گفت:واسه این که صدای پاهام پشت سرم بود..خوشم می آمد.سالها بود که اونطوری جلوی خودم راه نرفته بودم.تازه مگر چند قدم دویدم.شاید از مثلا میز شما تا اون پنجره.این که اسمش دویدن نیس...هس؟”