“در نگاه‌ ات همه‌ي مهرباني‌هاست:قاصدي که زنده‌گي را خبر مي‌دهد.و در سکوت‌ات همه‌ي صداها:فريادي که بودن را تجربه مي‌کند.”

“دهان ات را می بویندمبادا که گفته باشی دوست ات می دارم.دل ات را می بویندروزگار غریبی ست، نازنینوعشق راکنار تیرک راه بندتازیانه می زنند.عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد”

“به تو دست مي‌سايم و جهان را در مي‌يابم،به تو مي‌انديشمو زمان را لمس مي‌کنممعلق و بي‌انتهاعُريان.مي‌وزم، مي‌بارم، مي‌تابم.آسمان‌امستاره‌گان و زمين،و گندم ِ عطرآگيني که دانه مي‌بنددرقصاندر جان ِ سبز ِ خويش.از تو عبور مي‌کنمچنان که تُندری از شب. ــمي‌درخشمو فرومي‌ريزم.احمد شاملو”

“میخواستم نام تو را بدانم و تنها نامی را که میخواستم ندانستم”

“حمالان پوچی.مرزهای دشوار تحمل را شکستند_ !تکبير برادرانهم‌سرايان وحدت با حنجره‌های بی‌اعتقادی .حماسه‌های ايمان خواندند_ !تکبير برادرانکودکان شکوفه .افسانه‌ی دوزخ را تجربه کردند_ !تکبير برادرانما با نگاه ناباور.فاجعه را تاب آورده‌ايمهيچ‌کس برادر خطاب‌مان نکرد .و به تشجيع ما تکبيری بر نياوردتنهايی را تاب آورده‌ايم و خاموشی را و در اعماق خاکستر می‌تپيم”

“آن كه مي گويد دوستت مي دارم،خنياگر غمگيني ست،كه آوازش را از دست داده است. اي كاش عشق را،زبان سخن بود.هزار كاكلي شاد در چشمان توست؛هزار قناري خاموش ،در گلوي من.عشق را، اي كاشزبان سخن بود.آن كه مي گويد دوستت مي دارم،دل اندهگين شبي ست،كه مهتابش را مي جويد.اي كاش عشق را،زبان سخن بود.هزار آفتاب خندان در خرام توست؛هزار ستاره ي گريان،در تمناي من.عشق را،اي كاش، زبان سخن بود”

“سكوت آب مي تواند خشكي باشد وفرياد عطش؛ سكوت گندم مي تواند گرسنگي باشد وغريو پيروزمندانه ی قحط؛ همچنان كه سكوت آفتاب ظلمات است اما سكوت آدمي فقدان جهان و خداست؛ غريو را تصويركن ! تمامي‌ِ الفاظ ِ جهان را در اختيار داشتيم و آن نگفتيم که به کار آيد چرا که تنها يک سخن يک سخن در ميانه نبود: ــ آزادی! ما نگفتيم تو تصويرش کن! ”