“بين النافذه و الرؤية,توجد دوماً فاصله”

“سأحرر الخطوط ومن بين كل الأشكال الهندسيةالمحددة سألجأ الى الفضاءات الواسعة”

“از من رمیده ای و من ساده دل هنوزبی مهری و جفای تو باور نمی کنمدل را چنان به مهر تو بستم که بعد از ایندیگر هوای دلبر دیگر نمی کنمرفتی و با تو رفت مرا شادی و امیددیگر چگونه عشق تورا آرزو کنمدیگر چگونه مستی یک بوسه تورادراین سکوت تلخ و سیه جستجو کنمیاد آر آن زن ، آن زن دیوانه را که خفتیک شب بروی سینه تو مست عشق و نازلرزید بر لبان عطش کرده اش هوسخندید در نگاه گریزنده اش نیازلب های تشنه اش به لبت داغ بوسه زدافسانه های شوق تو را گفت با نگاهپیچید همچو شاخه پیچک به پیکرتآن بازوان سوخته در باغ زرد ماههر قصه ایی که ز عشق خواندیبه گوش او در دل سپرد و هیچ ز خاطره نبرده استدردا دگر چه مانده از آن شب ، شب شگفتآن شاخه خشک گشته و آن باغ مرده استبا آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یادمی خواهمت هنوز و به جان دوست دارمتای مرد ای فریب مجسم بیا که بازبر سینه پر آتش خود می فشارمت”

“و اینک این منم!زنی تنها در آستانه ی فصلی سرد!”

“من از شب حرف می زنممن از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می زنماگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم”

“پرنده گفت : چه بويی چه آفتابی آه بهار آمده است و من به جستجوی جفت خويش خواهم رفتپرنده از لب ايوان پريدمثل پيامی پريد و رفتپرنده‌ی کوچکپرنده فکر نمی‌کردپرنده روزنامه نمی‌خواندپرنده قرض نداشتپرنده آدمها را نمی‌شناختپرنده روی هواو بر فراز چراغ‌های خطردر ارتفاع بی‌خبری می‌پريدو لحظه‌های آبی راديوانه‌وار تجربه می‌کردپرنده آه فقط يک پرنده بود”

“من نمی خواهمسايه ام را لحظه ای از خود جدا سازممن نمی خواهماو بلغزد دور از من روی معبرهايا بيفتد خسته و سنگينزير پای رهگذرها”