“Τις περισσότερες φορές στο βάθος των πραγμάτων πιστεύουμε στο Θεό που κατασκευάζουν οι βαθύτερες ανάγκες μας. Εμείς Τον πλάθουμε. Με υλικά από τα υπόγεια της βαθύτερης καρδιάς μας.”

“Όταν μπορούμε να βάζουμε στο μυαλό μας ρωτήματα, τα ρωτήματα κάνουν μόνα τους τη δουλειά τους. Πάνε ως εκεί που δεν μπορούν να προχωρήσουν οι απαντήσεις. Να, αυτό είναι το κέρδος που έχουμε από τα ρωτήματα. Μας κάνουν να περπατάμε, ενώ με τις απαντήσεις στεκόμαστε.”

“Κάθε κύκλος που κλείνει, μπορεί να γίνει μια θηλιά γύρω από τον λαιμό, ένα μαύρο μαντήλι γύρω από τα μάτια ή ένα δαχτυλίδι λαμπερό, φορεμένο στο δάχτυλο της συνείδησής μας. Ο νους μας είναι εκείνος που ή θα δέσει τη θηλιά, ή θα τυλίξει το μαντήλι, ή θα φορέσει το δαχτυλίδι.Η καρδιά μας είναι απλώς ο θεατής.Μα κάθε έργο, δημιουργείται από την ψυχή για την ψυχή και τελειοποιείται για τον θεατή... ”

“Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.”

“Τελικά μου 'μεινε αυτή η συνήθεια να κοιτάζω αλλού, έτσι σώθηκα από πολλές καταστροφέςόμως είναι πράγματα που δε θα τα μάθουμε ποτέ, όπως το μάκρος των οριζόντων ή το βάθος της λύπης μας.”

“Μες στα κεφάλια μας γίνεται πόλεμος, πόλεμος που τον κερδίσαμε. Πόλεμος που τον χάσαμε. Το χειρότερο είδος πολέμου. Πόλεμος που φυλακίζει τα όνειρα και τα ονειρεύεται σαν να ήταν δικά του. Πόλεμος που μας κατάντησε να λατρεύουμε τους κατακτητές μας και να νιώθουμε αποτροπιασμό για τον εαυτό μας. Είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου. Τα όνειρά μας είναι ευνουχισμένα. Δεν ανήκουμε πουθενά. Αρμενίζουμε δίχως άγκυρες σε φουρτουνιασμένα πέλαγα. Μπορεί να μη μας αφήσουν να φτάσουμε ποτέ στη στεριά. Οι θλίψεις μας δε θα είναι ποτέ αρκετά θλιβερές. Οι χαρές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά χαρούμενες. Τα όνειρά μας δε θα είναι ποτέ αρκετά μεγάλα. Κι οι ζωές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά σημαντικές για να μετράνε.”