“- Θα μ' αγαπάς ο κόσμος να χαλάσει;- Ο κόσμος έχει ήδη χαλάσει κι εγώ ακόμη σ' αγαπώ.”

“Ο κόσμος της γυναίκας είναι γαλατόδασος• πέρα απ’ αυτόν απλώνεται άνυδρος χερσότοπος με στείρες σαύρες και θίνες. Στο ξέφωτο του δάσους, κάτω από μαστόμορφους καρπούς, στέκει το απόμακρό του τέμενος. Έξω από την είσοδο πρέπει να σταθείς και να βγάλεις τα παπούτσια, να νιφτείς, και καθώς περνάς τη χαμηλή πόρτα να σκύψεις. Εκεί, μόλις μπεις στο μισοσκόταδο και στην υγρασία της ζεστής πέτρας, βασιλεύει μια μυρωδιά• είναι τα λόγια τους που καίνε σαν θυμίαμα στις γωνιές κι όλος ο ναός μοσχοβολά. Είτε πρόκειται για βαθύκολπες Δαρδανίδες είτε για μεσόκοπες γυναίκες της Αθήνας με βαθύ ντεκολτέ και ιδρωμένο στήθος, ο κόσμος τους είναι ο ίδιος.”

“Να 'σαι μονάχος σου θα πει να είσαι αντρειωμένοςνα μη σε πιάνει πανικός ούτε κι ο ίδιος ο Θεόςαλλιώς στα πάγια κολλάς σέρνεσαι βρίζεις και πονάςαγάπες σε κυκλώνουνε και στο μαντρί σε χώνουνε”

“Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω κι εσείς για να ζήσετε. Ποιοι από μας πηγαίνουν σε καλύτερο μέρος κανείς δεν ξέρει παρά μόνο ο θεός.”

“Ο κόσμος είναι χορευτής, χείμαρρος, καράβι, ομίχλη, ιστός αράχνης* είναι αυτό που θέλεις, αυτό που είσαι* ο παράδεισος και η γη: γαϊτανάκι και πανηγύρι, μυρμηγκοφωλιά και παλιό παλτό...”

“Το παρελθόν θα μπορούσε να μπει στο δρόμο σου από μόνο του και τότε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Κι αλλιώς είναι τώρα που εσύ εξωθείς και πιέζεις καταστάσεις, σκαλίζεις τις στάχτες του παρελθόντος. 'Ο,τι προκύψει θα είναι αποτέλεσμα "βίας". Κι αυτό δεν είναι ποτέ καλό.”