“Δε μας συμφαίρει να είναι δίκαιος μαζί μας ο Θεός, μονάχα το έλεός Του μάς συμφέρει.”

“Μες στα κεφάλια μας γίνεται πόλεμος, πόλεμος που τον κερδίσαμε. Πόλεμος που τον χάσαμε. Το χειρότερο είδος πολέμου. Πόλεμος που φυλακίζει τα όνειρα και τα ονειρεύεται σαν να ήταν δικά του. Πόλεμος που μας κατάντησε να λατρεύουμε τους κατακτητές μας και να νιώθουμε αποτροπιασμό για τον εαυτό μας. Είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου. Τα όνειρά μας είναι ευνουχισμένα. Δεν ανήκουμε πουθενά. Αρμενίζουμε δίχως άγκυρες σε φουρτουνιασμένα πέλαγα. Μπορεί να μη μας αφήσουν να φτάσουμε ποτέ στη στεριά. Οι θλίψεις μας δε θα είναι ποτέ αρκετά θλιβερές. Οι χαρές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά χαρούμενες. Τα όνειρά μας δε θα είναι ποτέ αρκετά μεγάλα. Κι οι ζωές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά σημαντικές για να μετράνε.”

“Έρχεται κάποια στιγμή, όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, για ν' αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του.”

“«Θέλω» θα πει πίστη, θα πει επιλέγω σταθερό προσανατολισμό· όλα όσα θα ακολουθήσουν μετά είναι δευτερεύοντα, το αστέρι του Βορρά δε θα αλλάξει θέση στο ψυχικό ουρανό μας. Τίποτε άλλο δεν έχει πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Το διαισθανόμαστε κάθε τόσο, o Θεός συχνά αργεί να ανταποκριθεί στις προσευχές για να μας αφήσει να βεβαιωθούμε πως όντως θέλουμε εκείνο για το οποίο σπαρακτικά και με δάκρυα στα μάτια τώρα Τον ικετεύουμε.”

“Όταν, φιλαράκο μου, αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, λυτρωνόμαστε. εάν υπάρχει μια ευκαιρία να νιώσεις καλύτερα, είναι εκείνη της συμφιλίωσης. Δεν έχει νόημα να μένεις στο πρόβλημα και να το κουβαλάς. Σημασία έχει να ζεις μαζί του. Δίχως οργή, αλλά κάνοντας ειρήνη.”

“Η ζωή όμως δε φυλακίζεται. Όταν το επιχειρήσεις, τότε αυτή γυρνά πίσω χρόνια μετά να πάρει τα δανεικά της. Στο κλουβί, στην γυάλα, Θεό δεν συναντάς. Ο Θεός είναι Ζωή και Τον συναντάς μονάχα όταν ζεις.”