“Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμεΘὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτιαἩ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲβρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶΘὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστοτὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶστὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖςνὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρασυζητώντας ἕνα βράδυ-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο μα τόσο ἐνδιαφέρον.Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κιἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσειςΔὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.”

“Κι μιὰ μέρα θέλω νὰ γράψουν στὸν τάφο μου: ἔζησε στὰ σύνοραμιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας καὶ πέθανε γιὰ πράγματα μακρινὰ ποὺ……εἶδε κάποτε σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο.”

“Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες”

“Ἡ Ποίηση, ποὺ ἀπὸ τὴ φύση της δὲν ἀρκεῖται ποτὲ στὴ μία ὄψη τῶν πραγμάτων, ἔφτασε νά ΄ναι στὶς ἡμέρες μας ἡ μόνη πραγματικὰ ἐπικίνδυνη γιὰ τοὺς ἑκάστοτε κρατοῦντες. Ἐφ΄ ᾧ καὶ οἱ πιὸ ἔξυπνοι ἀπ’ αὐτοὺς τὴ βάζουν τώρα τελευταῖα νὰ φωνάζει «ἐλευθερία», ὅπως οἱ κλέφτες γιὰ νὰ τρομάξει ὁ νοικοκύρης -ὡσότου ὁ ἀφανισμός της συντελεσθεῖ. Τριάντα αἰώνες καὶ πλέον ὁ ἄνθρωπος πασχίζει νὰ βάλει τὴ μία λέξη κοντὰ στὴν ἄλλη μὲ τέτοιον τρόπο ποὺ ἡ σκέψη νὰ ἐξαναγκάζεται νὰ παίρνει καινούργιες στροφές. Ἰδοὺ ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ ἡ λειτουργία αὐτὴ σταμάτησε. Εἴμαστε πανέτοιμοι γιὰ τὴ βλακεία."Ἀναφορά στὸν Ἀνδρέα Ἐμπειρίκο”

“Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξειςΝὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.”

“Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰπασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.”