“«Θέλω» θα πει πίστη, θα πει επιλέγω σταθερό προσανατολισμό· όλα όσα θα ακολουθήσουν μετά είναι δευτερεύοντα, το αστέρι του Βορρά δε θα αλλάξει θέση στο ψυχικό ουρανό μας. Τίποτε άλλο δεν έχει πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Το διαισθανόμαστε κάθε τόσο, o Θεός συχνά αργεί να ανταποκριθεί στις προσευχές για να μας αφήσει να βεβαιωθούμε πως όντως θέλουμε εκείνο για το οποίο σπαρακτικά και με δάκρυα στα μάτια τώρα Τον ικετεύουμε.”

“Μες στα κεφάλια μας γίνεται πόλεμος, πόλεμος που τον κερδίσαμε. Πόλεμος που τον χάσαμε. Το χειρότερο είδος πολέμου. Πόλεμος που φυλακίζει τα όνειρα και τα ονειρεύεται σαν να ήταν δικά του. Πόλεμος που μας κατάντησε να λατρεύουμε τους κατακτητές μας και να νιώθουμε αποτροπιασμό για τον εαυτό μας. Είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου. Τα όνειρά μας είναι ευνουχισμένα. Δεν ανήκουμε πουθενά. Αρμενίζουμε δίχως άγκυρες σε φουρτουνιασμένα πέλαγα. Μπορεί να μη μας αφήσουν να φτάσουμε ποτέ στη στεριά. Οι θλίψεις μας δε θα είναι ποτέ αρκετά θλιβερές. Οι χαρές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά χαρούμενες. Τα όνειρά μας δε θα είναι ποτέ αρκετά μεγάλα. Κι οι ζωές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά σημαντικές για να μετράνε.”

“Φοβόμαστε το θάνατο, ανατριχιάζουμε στην αστάθεια της ζωής, λυπόμαστε να βλέπουμε τα λουλούδια να μαραίνονται ξανά και ξανά και τα φύλλα που πέφτουν και στις καρδιές μας γνωρίζουμε ότι εμείς, το ίδιο εφήμεροι είμαστε και σύντομα θα εξαφανιστούμε.Όταν οι καλλιτέχνες δημιουργούν εικόνες και οι στοχαστές ψάχνουν για νόμους και δίνουν σώμα στις σκέψεις, είναι για να διασώσουν κάτι από τον θαυμαστό χορό του θανάτου, είναι για να φτιάξουν κάτι το οποίο θα διαρκέσει περισσότερο από ό, τι εμείς.”

“Κάθε κύκλος που κλείνει, μπορεί να γίνει μια θηλιά γύρω από τον λαιμό, ένα μαύρο μαντήλι γύρω από τα μάτια ή ένα δαχτυλίδι λαμπερό, φορεμένο στο δάχτυλο της συνείδησής μας. Ο νους μας είναι εκείνος που ή θα δέσει τη θηλιά, ή θα τυλίξει το μαντήλι, ή θα φορέσει το δαχτυλίδι.Η καρδιά μας είναι απλώς ο θεατής.Μα κάθε έργο, δημιουργείται από την ψυχή για την ψυχή και τελειοποιείται για τον θεατή... ”

“Η ανθρώπινη φύση ψάχνει να δώσει νόημα στα πάντα. Αυτή η διαρκής ανάγκη για νοηματοδότηση στις καθημερινές μας πράξεις, κάνει και τις πιο ανούσιες πράξεις μας σημαντικές. Το νόημα όμως μεταβάλλεται καθώς εμείς αλλάζουμε. Δεν πιστεύω ότι είναι σταθερό, κάθε μέρα βρίσκεται σε διαφορετικούς στόχους. Το νόημα της ζωής το ψάχνεις και όταν νομίζεις ότι το κατακτάς, αυτό μεταμορφώνεται, σε ξεγελάει και συνεχίζεις να το αναζητάς αλλού. Κρύβεται έντεχνα πίσω από νέους ανθρώπους, σχέσεις, συναναστροφές, χόμπυ αλλά παράλληλα δεν είναι και πουθενά. Μας εξαπατά και μας έλκει να το αναζητούμε συνεχώς. Η ζωή μας δεν θα είχε κανένα νόημα, αν βρίσκαμε τελικά, το νόημα.”

“Γιατί εδώ, στον κόσμο των βιβλίων και των βιβλιοθηκών δεν θα κατέφευγε ένας μη – γήινος επισκέπτης αν ήθελε να κατανοήσει τι έχει συμβεί σ’ αυτόν τον ταπεινό πλανήτη, αν ήθελε να διαμορφώσει μια γενική γνώμη για το ποιόν του πολιτισμού μας, αν ήθελε να γνωρίσει το γένος των ανθρώπων;”