“(...) Στις παλαιότερες παιδικές αναμνήσεις μπορούμε να βρούμε, φυσικά συχνά πολύ καλά καλυμένο, τον τρόπο ζωής του ατόμου.”

“Μετά την τρίτη ανάγνωση χρειάστηκε να καθαρίσει τα γυαλιά του, τρίβωντάς τα με την άκρη της ρώσικης πουκαμίσας του, σαν να ήταν τα κρύσταλλα οι πραγματικοί υπεύθυνοι για τον θολό τρόπο με τον οποίο καταλάβαινε ορισμένες λέξεις που του φαίνονταν οδυνηρές αλλά όλο και πιο ξεκάθαρες.”

“Τον αγαπούσε όπως αγαπάμε κάποιον που δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε”

“Φοβόμαστε το θάνατο, ανατριχιάζουμε στην αστάθεια της ζωής, λυπόμαστε να βλέπουμε τα λουλούδια να μαραίνονται ξανά και ξανά και τα φύλλα που πέφτουν και στις καρδιές μας γνωρίζουμε ότι εμείς, το ίδιο εφήμεροι είμαστε και σύντομα θα εξαφανιστούμε.Όταν οι καλλιτέχνες δημιουργούν εικόνες και οι στοχαστές ψάχνουν για νόμους και δίνουν σώμα στις σκέψεις, είναι για να διασώσουν κάτι από τον θαυμαστό χορό του θανάτου, είναι για να φτιάξουν κάτι το οποίο θα διαρκέσει περισσότερο από ό, τι εμείς.”

“«Θέλω» θα πει πίστη, θα πει επιλέγω σταθερό προσανατολισμό· όλα όσα θα ακολουθήσουν μετά είναι δευτερεύοντα, το αστέρι του Βορρά δε θα αλλάξει θέση στο ψυχικό ουρανό μας. Τίποτε άλλο δεν έχει πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Το διαισθανόμαστε κάθε τόσο, o Θεός συχνά αργεί να ανταποκριθεί στις προσευχές για να μας αφήσει να βεβαιωθούμε πως όντως θέλουμε εκείνο για το οποίο σπαρακτικά και με δάκρυα στα μάτια τώρα Τον ικετεύουμε.”

“Όλα όσα είχε ονειρευτεί και είχε ποθήσει βρίσκονταν μπροστά του, δε χρειαζόταν να ψάξει πιο μακριά. Σήμερα άνοιγε μια καινούρια σελίδα στο βιβλίο της ζωής του και, για να είναι σίγουρος ότι το βιβλίο του θα έμενε καθαρό από εδώ και στο εξής, έσκισε όλες τις προηγούμενες, μουντζουρωμένες σελίδες και τις πέταξε στο καλάθι των αχρήστων. Και μαζί τους πέταξε τη Δάφνη Ηλιάδη, τον Φράνκο Ντονατσάν, τον Ρίτσαρντ Έρλιν και την καταραμένη αδελφότητα· κράτησε μόνο μία σελίδα, εκείνη του Ντάντε, του χαϊδεμένου του, που θα ήταν για πάντα το φως των ματιών του.”