“Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρειςδεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάωαν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μουσ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,αν σου μιλήσει μια λέξη μουσου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;Θα βρεις τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένεςπράξεις, οι πεθαμένες σκέψειςγυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα -μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.Μη με γυρέψεις αλλούμονάχα εδώ να με γυρέψειςμόνο σε μένα.”
Analysis of "Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις"
This quote by Greek poet Titos Patrikios reflects the complexity and depth of human existence. The speaker challenges the listener to see beyond the surface of their physical form and consider the countless experiences, thoughts, and actions that shape their being. Patrikios emphasizes the interconnectedness of humanity, suggesting that every touch, word, and movement resonates with millions of others. The speaker's essence extends beyond the present moment, encompassing past deeds and future potential. Ultimately, they urge the listener to seek understanding and connection within themselves, rather than searching elsewhere. This quote invites contemplation on the multifaceted nature of identity and the constant evolution of the self.
Modern Relevance
In this poignant poem by Greek poet Titos Patrikios, the speaker challenges the reader to see beyond the surface and recognize the interconnectedness of humanity. The theme of identity, evolution, and interconnectedness resonates strongly in today's world, where social media often portrays only a curated version of ourselves. Patrikios' words serve as a reminder to look beyond the facade and understand the complexity and depth of each individual.
Example of Usage
In this powerful poem by Titos Patrikios, the speaker expresses a deep sense of self-awareness and identity. The speaker challenges the reader to see beyond the surface and recognize the complexities and depth of their being. Through vivid imagery and introspective language, Patrikios urges the reader to truly understand and appreciate the intricate layers that make up the essence of the self.
Reflection Questions
This poem by Titos Patrikios explores the complexities of identity and the multi-layered nature of human existence. As you reflect on these powerful words, consider the following questions:
- How does the poem challenge your perception of identity and self-awareness?
- In what ways do you see yourself reflected in the idea of being more than just what others see or what you know about yourself?
- How do you interpret the metaphor of the speaker's body being owed to others, and the idea of millions of people being touched by just one of their words?
- Reflect on the concept of past actions, thoughts, and cells of the body continuing to exist and influence the present self. How does this idea resonate with you?
- Consider the tension between who the speaker has been, who they are now, and who they have yet to become. How does this relate to your own journey of self-discovery and growth?
- What do you think the speaker means by urging the reader to only seek them within themselves? How does this idea of self-discovery and self-acceptance resonate with you?
Similar quotes
“Όλα μου τα ψυχολογικά αδιέξοδα, είναι λοιπόν παραχωρήσεις της αγάπης Σου, καύσιμη ύλη για τη Χάρη. Όχι για να θρηνώ που δεν είμαι καλύτερος, αλλά για να με προσελκύεις να Σε ζητώ, Εσύ να με λυτρώσεις.”
“Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ' αναπνέω το άρωμά τους.Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησης, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας.”
“Αν δεν ήμουν βασιλεύς, θα ήθελα να είμαι επιστήμων. Και αν με έβαζαν στη φυλακή, η επιθυμία μου θα ήταν η φυλακή μου να μην ήταν τίποτε άλλο από μια σπουδαία βιβλιοθήκη”
“Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο… Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα...”
“Φτάνει που μου πήραν ό,τι είχα στη γη, να μου κλέψουν και τον ουρανό; Πάει πολύ. Δε τους χαραμίζω τη ζωή μου.”