“عالم چنین فراخ چه دلتنگ مانده‌ایمصحرا چنین گشاده چه در هم نشسته‌ایم”

“صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنمتا به کی در غم تو ناله شبگیر کنمدل دیوانه از آن شد که نصیحت شنودمگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنمآن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهاتدر یکی نامه محال است که تحریر کنمبا سر زلف تو مجموع پریشانی خودکو مجالی که سراسر همه تقریر کنمآن زمان کارزوی دیدن جانم باشددر نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنمگر بدانم که وصال تو بدین دست دهددین و دل را همه دربازم و توفیر کنمدور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگویمن نه آنم که دگر گوش به تزویر کنمنیست امید صلاحی ز فساد حافظچون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم”

“بروید ای دلتان نیمه که در شیوه‌ی مامرد با هر چه ستم، هر چه بلا می‌ماند”

“اما چه رنجي است لذت ها را تنها بردن و چه زشت است زيبايي ها را تنها ديدن و چه بدبختي آزاردهنده اي است تنها خوشبخت بودن! در بهشت تنها بودن سخت تر از كوير است”

“تکه چوبی بر آب پر مرغی در باداین چنین باید زیست فکرهای آزادفکرها را باید مثل آن تکه ی چوب وارهانیم در آبتا به هر جا که بخواهد برودو رهایی چه احساس عجیبی استچه کسی گفت رهایی گذر از بردگی است؟و رهایی تازه فصل آغاز سرود هستی استروزها قبل رهایی هیچ استمثل گم گشتن در جاده ایی پر پیچ استتا رهایی راهی است پر از تابلوهایی که در آن یک علامت پیداستشکل مغشوش سئوالته این راه دراز میرسی بر باغیکه در آن حجم حیات چند برابر شده استو در آنجا تکرار تا ابد بی معناستو در آن آرامش به اندازه ی یک عمر برایت پیداستو رهایی یعنی...و رهایی یعنی چیدن میوه گندیده فکر از درخت افکارآریاین چنین باید زیست فکرهای آزادو رهاتر از آن پر مرغ در باد”

“آه می بینم، می بینمتو به اندازه تنهایی من خوشبختیمن به اندازه زیبایی تو غمگینمچه امید عبثیمن چه دارم که ترا در خور؟هیچ -من چه دارم که سزاوار تو؟هیچ-تو همه هستی من، هستی منتو همه زندگی من هستیتو چه داری؟همه چیز -تو چه کم داری؟ هیچ”