“«Κοσμοπολίτες της καρδιάς, είμαστε πολίτες των χωρών όλων, πατρίδα μας είναι ολόκληρος ο κόσμος και οι άνθρωποι παντού είναι αδέλφια μας· η γη είναι η κοινή κληρονομιά των θνητών, και το ανθρώπινο γένος θα ευτυχήσει, όταν δεν θα υπάρχουν πια ούτε σύνορα ούτε τείχη».”

“Όποιο και αν είναι το κόστος των βιβλιοθηκών μας, η τιμή είναι φθηνή σε σύγκριση με εκείνη ένα ανίδεου έθνους.”

“Ίσως η σεξουαλική επαφή να είναι και η καίρια δοκιμή. Αν καταφέρουμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν όλο ευσπλαχνία γι' αυτούς που αγαπάμε κι όλο συμπάθεια γι' αυτούς που έχουμε προδώσει, τότε δε χρειάζεται ν' ανησυχούμε για το καλό και το κακό που συνυπάρχουν μέσα μας. Όμως αν αφήσουμε και μας κυριαρχήσει η ζήλεια, η δυσπυστία, η σκληρότητα, η εκδικητικότητα και η ανταπόδοση, τότε έχουμε αποτύχει και το λάθος μας θα 'ναι αυτή η ίδια η αποτυχία μας, ακόμα κι αν είμαστε τα θύματα και όχι οι θύτες. Η αρετή δεν αποτελεί δικαιολογία...”

“Η ανθρώπινη φύση ψάχνει να δώσει νόημα στα πάντα. Αυτή η διαρκής ανάγκη για νοηματοδότηση στις καθημερινές μας πράξεις, κάνει και τις πιο ανούσιες πράξεις μας σημαντικές. Το νόημα όμως μεταβάλλεται καθώς εμείς αλλάζουμε. Δεν πιστεύω ότι είναι σταθερό, κάθε μέρα βρίσκεται σε διαφορετικούς στόχους. Το νόημα της ζωής το ψάχνεις και όταν νομίζεις ότι το κατακτάς, αυτό μεταμορφώνεται, σε ξεγελάει και συνεχίζεις να το αναζητάς αλλού. Κρύβεται έντεχνα πίσω από νέους ανθρώπους, σχέσεις, συναναστροφές, χόμπυ αλλά παράλληλα δεν είναι και πουθενά. Μας εξαπατά και μας έλκει να το αναζητούμε συνεχώς. Η ζωή μας δεν θα είχε κανένα νόημα, αν βρίσκαμε τελικά, το νόημα.”

“Έλεγα μέσα μου όλες αυτές τις αφέλειες σαν να είχα ξεχάσει τι θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος. Σαν να μην ήξερα τι είναι η κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει, πώς γδύνεται μπροστά μας και μας κάνει νόημα να πάμε κοντά της. Πώς ο ήλιος μας κάνει να ξεχνάμε τα ανομολόγητα. Τι είναι εκείνες οι σκέψεις στην πίσσα της νύχτας, οι τύψεις, οι αιθερόφωνες ενοχές; Ένα τίποτα είναι μπροστά στη δύναμη της νέας μέρας που ξημερώνει. Η νεαρή μέρα είναι λήθη και ζωή.”

“Μες στα κεφάλια μας γίνεται πόλεμος, πόλεμος που τον κερδίσαμε. Πόλεμος που τον χάσαμε. Το χειρότερο είδος πολέμου. Πόλεμος που φυλακίζει τα όνειρα και τα ονειρεύεται σαν να ήταν δικά του. Πόλεμος που μας κατάντησε να λατρεύουμε τους κατακτητές μας και να νιώθουμε αποτροπιασμό για τον εαυτό μας. Είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου. Τα όνειρά μας είναι ευνουχισμένα. Δεν ανήκουμε πουθενά. Αρμενίζουμε δίχως άγκυρες σε φουρτουνιασμένα πέλαγα. Μπορεί να μη μας αφήσουν να φτάσουμε ποτέ στη στεριά. Οι θλίψεις μας δε θα είναι ποτέ αρκετά θλιβερές. Οι χαρές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά χαρούμενες. Τα όνειρά μας δε θα είναι ποτέ αρκετά μεγάλα. Κι οι ζωές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά σημαντικές για να μετράνε.”