“Ίσως και να σκεφτόταν -τα έχουν αυτά οι συγγραφείς- πως ο αφρός είναι το μοναδικό πράγμα που στην ουσία δεν υπάρχει' εκεί που εμφανίζεται εντυπωσιακός μες στη λευκότητά του, ώσπου να τον ερωτευτείς έχει γίνει κάτι άλλο - νερό ας πούμε ή αέρας, κάτι πιο συνηθισμένο κι απ' το τίποτε. Ο αφρός είναι η έμπνευση, η καλύτερη στιγμή κάθε υγρού που ύστερα φθίνει, η βασίλισσα-ψευδαίσθηση που σε κορόιδεψε γι' άλλη μια φορά.”

“Δεν υπάρχει άλλη πολιτισμένη δραστηριότητα του ανθρώπινου είδους στην οποία το αρσενικό να μπορει να υποδεικνύει τι θέλει και η γυναίκα να το ακολουθεί τυφλά, όλο εμπιστοσύνη και σιγουριά. Το αργεντίνικο τάνγκο είναι το μοναδικό συμβόλαιο που δεν μπορεί να σπάσει.”

“Σ' ένα γάμο ο καθένας αξίζει μια ειλικρινή σχέση, έναν σύντροφο που να τον αγαπάει πραγματικά και όχι κάποιον που να μένει μαζί του για άλλους, δικούς του λόγους.Η συνήθεια, η υποχρέωση, ή το συμφέρον είναι προσβολή και για τους δύο.”

“Ίσως η σεξουαλική επαφή να είναι και η καίρια δοκιμή. Αν καταφέρουμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν όλο ευσπλαχνία γι' αυτούς που αγαπάμε κι όλο συμπάθεια γι' αυτούς που έχουμε προδώσει, τότε δε χρειάζεται ν' ανησυχούμε για το καλό και το κακό που συνυπάρχουν μέσα μας. Όμως αν αφήσουμε και μας κυριαρχήσει η ζήλεια, η δυσπυστία, η σκληρότητα, η εκδικητικότητα και η ανταπόδοση, τότε έχουμε αποτύχει και το λάθος μας θα 'ναι αυτή η ίδια η αποτυχία μας, ακόμα κι αν είμαστε τα θύματα και όχι οι θύτες. Η αρετή δεν αποτελεί δικαιολογία...”

“Άλλες φορές σκέφτομαι πως η κάθε μέρα που έρχεται μοιάζει με τον άνθρωπο• ο εικοσιτετράωρος κύκλος υπομνηματίζει, ή μάλλον υπαινίσσεται, τον ίδιο τον κύκλο της ζωής του. Τα πρωινά έχουν ένα βρεφικό ψέλλισμα, απ' τα πουλιά συνήθως, ένα αντανακλαστικό τίναγμα στα πόδια κι ένα κλάμα, όπως η ώρα που ξεκινούν τα αστικά λεωφορεία. Τα πρωινά έχουν ένα σαλιωμένο δάχτυλο και μια αθωότητα, γιατί ο άνθρωπος στο ωράριό του είναι ανεξίκακος, οι άνθρωποι αμαρτάνουν συνήθως την ώρα της σχόλης. Το μεσημέρι πάλι ταυτίζεται με το μεσουράνημα του ανθρώπινου κόπου. Το απόγευμα προοιωνίζει τα γηρατειά, την απελπισία της μέσης ηλικίας, όπως είναι η δική μου και των εταίρων. Το σούρουπο καλεί τον χάλκινο ύπνο.”

“Όπως βλέπεις, Άρεν, μια πράξη δεν είναι, όπως συχνά νομίζουν οι νέοι, σαν μια πέτρα, που κάποιος σηκώνει και πετάει, και πετυχαίνει ή αστοχεί, κι αυτό είναι όλο. Όταν σηκώνεις αυτή την πέτρα, η γη γίνεται ελαφρότερη και το χέρι που την βαστά γίνεται βαρύτερο. Όταν την πετάς, τα κυκλώματα των άστρων ανταποκρίνονται, κι όπου χτυπήσει ή πέσει το σύμπαν μεταβάλλεται. Με κάθε πράξη διακυβεύεται η ισορροπία του συνόλου. Οι άνεμοι και οι θάλασσες, οι δυνάμεις του νερού, του εδάφους και του φωτός, τα ζώα και τα φυτά, και όλα όσα κάνουν, είναι καλά και σωστά καμωμένα. Γιατί όλα τους δρουν μέσα στο πλαίσιο της Ισορροπίας. Από τον τυφώνα και το σάλπισμα της μεγάλης φάλαινας, μέχρι την πτώση ενός ξεραμένου φύλου και το πέταγμα της σκνίπας· όλα γίνονται με γνώμονα την ισορροπία του συνόλου. Αλλά εμείς, στο βαθμό που έχουμε εξουσία πάνω στο σύμπαν και ο ένας πάνω στον άλλον, πρέπει να μαθαίνουμε να κάνουμε αυτό που το φύλλο και η φάλαινα και ο άνεμος κάνουν από τη φύση τους. Πρέπει να μαθαίνουμε να διατηρούμε την ισορροπία. Αφού διαθέτουμε ευφυΐα, δεν πρέπει να δρούμε από άγνοια. Αφού έχουμε επιλογές, δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε ανεύθυνα.”