“Μακαρόνια με κιμά για τον Πέτρο, λοιπόν. Μακαρόνια με κιμά που σημαίνουν συγγνώμη. Κόκκινη σαλτσούλα που λέει, σε χρειάζομαι, πιπεράκι που σημαίνει, σε θέλω, σ'αγαπάω. Τυρί που σημαίνει, με νοιάζει για σένα. Ένα πιάτο φαγάκι που λέει, ελπίζω να μην είναι αργά.”

“Το να μεγαλώνεις σημαίνει να συγχωρείς όλα αυτά που ποτέ δεν μπορούν να είναι όπως φαντάστηκες. Τους ανθρώπους που σε πλήγωσαν. Αυτούς που σε αγάπησαν, όσο μπορούσαν, αλλά όχι αρκετά. Αυτούς που δεν ήταν τέλειοι ή που δεν τους γνώρισες τη σωστή στιγμή. Να τους συγχωρείς, να τους καταλαβαίνεις και ύστερα να συνεχίζεις. Το να μεγαλώνεις, σημαίνει να μαθαίνεις ότι μπορείς κάποια πράγματα να τα ξεπεράσεις.”

“Είδα το βιβλιοπωλείο να γίνεται στάχτη. Είδα τη φωτιά να γλείφει τα έπιπλα και τον παράξενο βιβλιοπώλη, και όλα εκείνα τα αγαπημένα βιβλία, οι σπάνιες σελίδες να γίνονται αποκαϊδια. Η φωτιά δεν μπόρεσε να σταματήσει μπροστά σ' όλα εκείνα που αγαπήσαμε ο καθένας ξεχωριστά και οι δύο μαζί. Γελούσε και έγλειφε με τη φιδίσια γλώσσα της και σκότωνε ακαριαία ό,τι είχε πραγματική σημασία πάνω στη γη. Η φωτιά έσβηνε τον έρωτα του Φλορεντίν Αρίσα για τη Φερμίνα του, που ήταν πέρα από το χρόνο. Σκότωνε για ακόμα μία φορά τον υπέροχο Γκατσμπι, κορόιδευε τον τρόπο που είχε μείνει κολλημένος να κρατάει την εικόνα της Νταίζης παγωμένη στην καρδιά του. Κατέστρεφε ολόκληρη την αθωώτητα στον Ηλίθιο του Ντοστογεφσκι, τα όμορφα πόδια της αδίστακτης Λολίτας, τα κίτρινα και τα κόκκινα εξώφυλλα όλων εκείνων που αγάπησαν και όλων εκείνων που έγραψαν πράγματα που έμοιαζαν πολύ με τη ζωή, αλλά ήταν πάνω από αυτήν, κάπου πολύ ψηλότερα, εκεί όπου οι άνθρωποι ήταν πιο κατανοητοί, πιο θαρραλέοι και που τα τέλη δεν έμοιαζαν τόσο απόλυτα ίδια, αλλά ήταν υπέροχα και γενναία, σαν μία πόλη με καθρέφτες που κατέρρεε όλη μαζί για να τα εξηγήσει όλα, τους μοναχικούς ανθρώπους και τις ευκαιρίες που είχαν πάνω στη γη.”

“Όλα μου τα ψυχολογικά αδιέξοδα, είναι λοιπόν παραχωρήσεις της αγάπης Σου, καύσιμη ύλη για τη Χάρη. Όχι για να θρηνώ που δεν είμαι καλύτερος, αλλά για να με προσελκύεις να Σε ζητώ, Εσύ να με λυτρώσεις.”

“Η ζωή είναι ένα μεγαλοπρεπές τίποτα χωρίς σκοπό, μια μαύρη τρύπα που τη σκεπάζουμε με κουρελόχαρτα, με επινοήσεις, με θεούς και δαίμονες, με αφηγήσεις – εντέλει: με λέξεις που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε, με λέξεις που μας απαιτούν για να υπάρξουν ως τέτοιες, αλλά που δεν είναι τίποτα πέρα από αυτό: λέξεις. Ίσως όχι τόσο θνητές όσο εμείς, θνητές όμως κι αυτές”

“Τα περισσότερα μυστικά δε θα’ πρεπε να λέγονται ποτέ, κυρίως όμως εκείνα που είναι πιο απειλητικά γι΄αυτόν που τα’ ακούει παρά για κείνον που τα λέει.”

“Όσο πιο μεγάλη είναι η κοινωνική, πολιτιστική και ιδεολογική απόσταση που χωρίζει αυτόν που αξιολογεί από αυτόν που αξιολογείται, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ευχέρεια με την οποία θα αποδοθεί σε ένα άτομο ή σε μία συμπεριφορά η ετικέτα του ακατανόητου”