“بعد انگار چیزی را که باید از مدت ها قبل می دانسته تازه کشف کرده باشد زیر لب و با اندوه گفت:این هم از جنس بشر، نصفش بی علاقگی و نصفش خبث طینت”

“هيچ كس در خانواده ی ما لب ندارد.دست كم در رگ چينی من چنين است.فقط من هستمكه لب دارم،آن هم چه لبی.لب هايی كه آنقدر گنده است كه راه نفسم را بند می آورد.هر كدام ازعكس های يادگاری خانوادگی مان را كه نگاه كنيد،برادرها و خواهرم را می بينيد كه لبخندمی زنند.چشم ندارند فقط شكافی نازك.لب هم ندارند فقط دندان.غير از من كه چشم های درشتورقلنبيده دارم كه نمی بينيد شان.چون عينك دسته شاخی پروانه ای زده ام.دهانم راهم بسته ام كه لب هايم گنده به نظر نرسد.مادرم می گويد:"كاری از".دستت بر نمی آيد.لب های پدر اهل هاوايی ات را به ارث برده ایكاش موسيقی آن ها را ياد می گرفتم.كاش ترانه های هاوايی را بلد بودم نه مثل عموهايم كه هر وقت مست می شدند، زير لبی زمزمه كنم.كاش می توانستم موقع رقصپاهايم را چنان تا كنم كه معلم رقص هولا به پشت پايم نزند.كاش می توانستم با دست هايمقصه بگويم و با كپل های لرزان جزيره را بجنبانم، آن وقت دلم نمی سوخت.اما چيزی.كه از بابام به من رسيد همين لب های بی قواره ی گنده استبرادرم بوزی می گويد:"لب يوپه په."حتی عكس های مجله ی"نشنال جئوگرافيك"را.نشانم می دهد كه زن هايی كه همه چيزشان معلوم است توی لب شان بشقاب و نعلبكی كرده اند".می گويم:"اولاٌ كه يوپه په نيستند.اوبانگی هستند".می گويد:"چه فرقی می كند؟ هر دو يكی هستند.تمرين و ورزش را آغاز می كنيمهر روز صبح كه بيدار می شوم لب هايم را محكم به هم فشار می دهم كه خيلی گنده نشود.بعد به برادرم بنجی كمك می كنم كه بينی اش از جا در نرود.می گويم:"بينی ات را اينطور بگير وسط انگشت هايت تا پخ نشود.اگر بينی درست و حسابی و خوشگل می خواهی بهتر است".به حرف من گوش كنی.نمی داند باور كند يا باور نكند.اما می ترسد که ادامه ندهداز عكاس مدرسه می خواهم لب مرا پاك كند.دوست دخترم به من می گويد كه اومی تواند همه چيز را پاك كند.فقط از آدم مي پرسد چطور؟ چرا و چطورش.را نمی دانم.می گويد:"لب های توكه خيلی قشنگ است!"اما به هر حال كار خودش را می كندبا عكس به خانه می روم.می دانم آن را را كجا بگذارم.توی هال كه همه سر راه دست شويیو حمام از آن رد می شوند.همان جايی كه لب های قبلی ام آويزان بود.می خواهم بدهم ازروی اين عكس پنجاه تا چاپ كنند و برای عمه و خاله و دايی و زن دايی بفرستم و برای.يادگاری به دوستانم بدهموقتی نفس بريده و تب آلود به خانه می رسم، عكس را در هوا تكان"می دهم.مادرم نگاهی می كند و می گويد:"ماهلانی سر لب هايت چه بلايی آمده؟"می گويم:"چيزی نشده.نمی خواهی عكس مرا قاب بگيری؟”

“خردمند کسی است که به تماشای دنیا قناعت می کند؟؟؟بی شک اشک غم شورتر از اشک شادی ستچون چشم ها را می سوزاند”

“تنهایی" تنهایی چون بارانشامگاهان برمی خیزد از دریااز هامونهای پرت و دور افتادهو می ریزد آنگاه بر روی شهر می بارد تنهاییدر این ساعات حال و بی حالی وقتی کوچه ها به صبح می رسندوقتی که جفتهاییبی آنکه چیزی بیابند در یکدیگرنومید و غمیناز هم جدا می شوند وقتی آنان که نفرت از هم دارندبه ناچار همبستر می شوند ، آنگاه تنهایی با رود ها همراه خواهد شد ”

“همیشه به نظرم می رسد که کتاب ها هم مثل آدمیان سرنوشتی مخصوص به خود دارند. آن ها به سوی مردمی که منتظرشان هستند می روند و درست در موقعش به آنان می رسند. کتاب ها از مواد زنده تشکیل شده اند و مدت ها بعد از مرگ صاحبانش همچنان به پرتوافکنی در ظلمات ادامه می دهند”

“این مردُم دِه را میگوئی بیچاره ها... از جانوران کمترند، آنچه که آنها را اداره میکند، اول شکم و بعد شهوت است با یکمشت غضب و یکمشت باید و نباید که کور کورانه بگوش آنها خوانده اند”

“خدايان " سيزيف " را محکوم کرده بودند که پيوسته تخته سنگی را تا قله کوهی بغلطاند و از آنجا آن تخته سنگ با تمامی وزن خود تا پائين می افتاد ,خدايان به حق انديشيده بودند که برای گرفتن انتقام ,تنبيهی دهشتناکتر از کار بيهوده و بی اميد نيست.”