“ای خدای بزرگ به من کمک کن تا وقتی می خواهم درباره راه رفتن کسی قضاوت کنم، کمی با کفش های او راه بروم.”
Quote Analysis
In this quote by Dr. Ali Shariati, he expresses a sentiment of empathy and understanding towards others. The quote emphasizes the importance of walking in someone else's shoes before passing judgment on them. Dr. Shariati's words serve as a reminder to approach others with empathy and seek to understand their perspectives before forming opinions about them.
Understanding Empathy Through the Eyes of Dr. Ali Shariati
Dr. Ali Shariati's words remind us of the importance of empathy and putting ourselves in others' shoes before passing judgment. This message holds modern relevance as we strive for better understanding and tolerance in a diverse and interconnected world.
Example of Usage
Here is an example of a powerful quote by Dr. Ali Shariati:
“ای خدای بزرگ به من کمک کن تا وقتی می خواهم درباره راه رفتن کسی قضاوت کنم، کمی با کفش های او راه بروم.” - دکتر علی شریعتی
Translation: "Oh great God, help me to walk a little in their shoes before I judge someone on how they walk." - Dr. Ali Shariati
Reflection Questions:
Dr. Ali Shariati's quote reminds us to empathize with others before passing judgment. Reflect on these questions to deepen your understanding:
Have there been times when I have rushed to judge someone without considering their perspective?
How can I practice empathy and put myself in someone else's shoes before forming an opinion about them?
What are some strategies I can implement to cultivate a more compassionate and understanding mindset towards others?
How can I use Dr. Ali Shariati's wisdom to improve my relationships with those around me?
In what ways can I learn to appreciate the diverse journeys and struggles of individuals before making assumptions about them?
Similar quotes
“ترجیح می دهم در خیابان با کفش هایم راه بروم و به خدا فکر کنم، تا در مسجد بنشینم و به کفش هایم فکر کنم.”
“ترجیح می دهم با کفشهایم در خیابان راه بروم و به خدا فکر کنم تا این که در مسجد بنشینم و به کفشهایم فکر کنم..”
“ترجیح میدهم با کفشهایم و در خیابان راه بروم و به خدا فکر کنم تا این که در مسجد بنشینم و به کفشهایم فکر کنم.”
“غرض رفتن است نه رسیدن. زندگی کلاف سردرگمی است، به هیچ جا راه نمی برد، اما نباید ایستاد. با این که می دانیم نخواهیم رسید، نباید ایستاد. وقتی هم که مردیم؛ مردیم به درک”
“من یک زن قهرمان حاشیه ای خواهم بود /متهم نخواهم شد با دکمه های منزوی /سوراخ های پاشنه جوراب ها /و چهره های سفید گنگ /نه ساعت کمبودی در من خواهد یافت و نه این ستارگان /اما من کمبودی حس می کنم /نمی توانم زندگی ام را مهار کنم /نمی توانم........./”