“فيا امة ضاق عن وصفها جنان المفوه والاخطبتضيع الحقيفة ما بينناويصلي البريء مع المذنب”

“وما نيل المطالب بالتمني ، ولكن تؤخذ الدنيا غلابا”

“اگر به زلفِ درازِ تو دست ما نرسدگناهِ بختِ پریشان و دستِ کوتَهِ ماست”

“تضيعُ الحقيقةُ ما بينناويصلَى البريءُ مع المذنبِ ويُهضمُ فينا الإمامُ الحكيمويُكرمُ فينا الجهولُ الغبيوكم غضب الناسُ من قبلنالسلب الحقوقِ ولم نغضبِ”

“زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست ... پیرهن چاک و غزل خوان و صُراحی در دستنرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان ... نیم شب، دوش به بالین من آمد بنشستسر فراگوش من آورد به آواز حزین ... گفت: «ای عاشق شوریده‌ی من، خوابت هست؟»عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند ... کافر عشق بود گر نشود باده پرستبرو ای زاهد و بر دُردکشان خرده مگیر ... که ندادند جز این تُحفه به ما روز اَلَستآن چه او ریخت به پیمانه‌ی ما نوشیدیم ... اگر از خَمر بهشت است وگر باده مستخنده جام مِی و زلف گره گیرِ نگار ... ای بسا توبه که چون توبه‌ی حافظ بشکست”

“تسائلت طويلاً عن طبيعة الورم فاعتزلت ،تقوقعت حول نفسى كالقنفد لأنى وجدت أن العزلة أحسن سلاح للدفاع عن النفس . أحسن سلاح لمواجهة العداء ،ولكن العزلة كانت تحّدياً آخر يتحول فراغاً ،بل خواء،اذا لم نملأه بحشوة ،لأن الوقفة وجهاً لوجه مع ما نسميه النفس شر أسوأ كما اكتشفت ،وكى لا أرتكب حماقة ف حقّ هذه النفس هدتنى الأقدار الى الكتب”

“سینه تنگ من و بار غم او هیهاتمرد این بار گران نیست دل مسکینم”