“Πολύ λίγα βιβλία χρειάζονται για να είναι κανείς επιστήμων και ακόμη λιγώτερα για να είναι σοφός”

“Τα υπόλοιπα δεν είχαν σημασία, γιατί ήξερε πως όσο πιο μακριά πηγαίνει κανείς όταν γράφει τόσο πιο μόνος μένει. Και στο τέλος μαθαίνει ότι είναι καλύτερα έτσι και ότι οφείλει να υπερασπίσει αυτή τη μοναξιά: το να μιλάει κανείς για λογοτεχνία είναι χάσιμο χρόνου και αν είναι μόνος είναι πολύ καλύτερα, γιατί έτσι πρέπει να δουλεύει και γιατί ο χρόνος για να δουλέψει είνα κάθε στιγμή και λιγότερος και αν κανείς τον χαραμίζει νιώθει πως διαπράττει ένα αμάρτημα για το οποίο δεν υπάρχει συγχώρεση.”

“Είναι πιο δύσκολο να φεύγεις, όταν δεν υπάρχει κανείς για να σε περιμένει.”

“Η ύπαρξη είναι πόνος και για να τον αντιμετωπίσεις πρέπει να τον κάνεις χαρά.”

“Πόσο μάταιο είναι να κάθεσαι για να γράψεις, όταν δεν έχεις σηκωθεί για να ζήσεις!”

“Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω κι εσείς για να ζήσετε. Ποιοι από μας πηγαίνουν σε καλύτερο μέρος κανείς δεν ξέρει παρά μόνο ο θεός.”

“Αγκάστηκα να σωπάσω για λίγο, για να ξαναβρώ τη φωνή μου και να συνέλθω από τα λόγια της που με είχαν ξαναγυρίσει στην κατάσταση του νηπίου, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάγκη για αδιάκοπη γαλούχηση”