“Buralar hatıralarla doluydu. İnsan böyle şeylere nasıl dayanır? Yılların geçip gitmesine ve her şeyin belleğin bir oyunuymuş gibi bir belirsizliğin içine batmış olmasına... Bu ben miyim? Peki o ben miydim? Bütün bunları yaşayan. Hayır seyreden. Karar ver, yaşayan mı, seyreden mi? Yaşayan değilmiş gibi. Geçmişte başka biri, ama şimdi ben. Geçmiş olunca başka biri.”
Quote Analysis: Barış Bıçakçı Reflection on Memories
In this quote by Barış Bıçakçı, the speaker reflects on the overwhelming nature of memories and the passage of time. The speaker questions how one can endure such memories, as they feel as if they are trapped in a vague uncertainty, questioning their own identity in the process. The speaker grapples with the idea of being a different person in the past, yet still being themselves in the present. This introspective reflection on the fluidity of identity and the impact of memories speaks to the universal experience of navigating the complexities of one's past and present self.
Modern Relevance
Barış Bıçakçı's reflection on memories and the passage of time still resonates in modern society. The struggle to reconcile our past selves with our present identity, the blurred lines between reality and memory, and the question of whether we are truly living in the moment or merely observing our lives unfold are themes that continue to hold significance in today's fast-paced world.
Example of Usage:
In this poignant quote from Barış Bıçakçı, the author reflects on the weight of memories and the struggle of reconciling one's past and present selves. The passage captures the haunting nature of nostalgia and the questions that arise when faced with the ever-changing landscape of one's own memories.
Reflection Questions:
As you reflect on the passage by Barış Bıçakçı, consider the following questions:
- How do memories shape our sense of self and our understanding of who we are?
- What role does time play in our perception of past experiences and our present reality?
- Do you see yourself as the protagonist or observer in the story of your life? How does this perspective influence your actions and decisions?
- In what ways do you navigate the complexities of reconciling past and present versions of yourself?
- How do you grapple with the notion of identity and the continuous process of becoming who you are?
Similar quotes
“Ah ! Acaba güneş batmadan öleceğim doğru mu? Gerçekten mi? Bu ben miyim? Dışarıdan kulağıma gelen bu çığlıklar, rıhtımda koşuşan şu sevinçli insan kalabalığı, kışlalarında hazırlanan şu jandarmalar, şu siyah giysili rahip, şu kırmızı elbise giymiş adam, bütün bunların hepsi benim için hazırlanıyor! Ölecek olan benim için ! Şu anda burada duran, yaşayan, hareket eden, nefes alıp veren, bütün masalara benzeyen bu masanın önünde oturan ve şu anda başka bir yerde olabilecek ben; dokunan ben, hisseden ben, buruşuk giysili ben!”
“Birbirimize rastlamadan evvelki hayatımız sahiden birbirimizi aramaktan başka bir şey değilmiş... Ne aradığımızı bilmeden aramak... Şimdi içim rahat, aradığını bulan ve başka bir şey istemeyen biri gibi sükunet içindeyim... Dünyada bundan büyük bir saadet olur mu?”
“Tarihi seyirle beraber, tasavvufa diğer bütün ilimlerden daha çok şeyler karışmıştır. Bazen bu şeyler onu, bilmecelere, ilim değilmiş gibi ilimden ve nasslardan başka şeylere, tevhid, fıkıh ve usul-û fıkıh ilimlerinden uzak, hatta teşri ve takrirde vahiy derecesinde sırf ilhama çevirmişlerdir. Halbukî bütün İslâmî ilimler gibi tertemiz ve ayıklanmış olması gereken bir ilim için bu çok tuhaf ve garip bir şeydir.”
“Niçin mi? Çünkü artık ben bir Fatih hızı olmak istemiyorum, anlıyor musun? Böyle yaşamaktan nefret ediyorum, eskilikten nefret ediyorum, yeniyi ve güzeli istiyorum, anlıyor musun? Eski ve yırtık ve pis ve iğrenç bir elbiseyi üstümden atar gibi bu hayattan ayrılmak, çıkmak istiyorum. İhtiyar adam, bozuk sokak, salaşpur ev, gıy gıy, hey hey, ezan, helvacı... Bıktım artık, ben başka şeyler istiyorum, başka, bambaşka, anlamıyor musun?”
“İnsan oturduğu odanın duvarlarından biri yok oluvermiş gibi bir noksanlık, bir çıplaklık duyuyor, bir gün evveline kadar kolumuz, bacağımız gibi pek tabii surette mevcut olan bir şeyin birdenbire hiç olmasına inanmak istemiyordu.”