“با توامای لنگر تسکین!ای تکان‌های دل!ای آرامش ساحل!با توامای نور!ای منشور!ای تمام طیف‌های آفتابی!ای کبود ارغوانی!ای بنفشابی!با توام ای شور ای دلشوره‌ی شیرین!با توامای شادی غمگین!با توامای غم!غم مبهم!ای نمی‌دانم!هر چه هستی باش!ای کاش...نه، جز اینم آرزویی نیست:هر چه هستی باش!اما باش!”

“با توامای لنگر تسکین !ای تکانهای دل !ای آرامش ساحل !با توامای نور !ای منشور !ای تمام طیفهای آفتابی !ای کبود ِ ارغوانی !ای بنفشابی !با توام ای شور ، ای دلشوره ی شیرین !با توامای شادی غمگین !با توامای غم !غم مبهم !ای نمی دانم !هر چه هستی باش !اما کاش...نه ، جز اینم آرزویی نیست :هر چه هستی باش !اما باش!”

“بروید ای دلتان نیمه که در شیوه‌ی مامرد با هر چه ستم، هر چه بلا می‌ماند”

“با قلم می گويم: ای همزاد، ای همراهای هم سرنوشت هر دومان حيران بازی‌های دوران‌های زشتشعرهايم را نوشتی، دست خوشاشک‌هايم را كجا خواهی نوشت؟”

“بس که پیدا بودیهیچکس با خبر از نام و نشان تو نبودچشمه ای صاف ، نهان در دل کوهغنچه ای سرخ ، نهان در دل مههیچکس دردر پی روح جوان تو نبودنگران همه بودی ، اماهیچکسنگران تو نبود”

“و بادبا کبوتران آخر اسفندآرام گرفته حالا و از هیچ سو نمی وزدبرفهای همه ی دنیا آب شده اندرختها خشک میشوند در سرتاسر آفتابو شاخه های نارنج از همیشه انبوه تر.در روزنامه ای چاپ شده ای با عینک و عصاو خنده ای که کم و بیش آشناروحت شاد ای عطر خاطره و یاد”