“sabahın karşısında konuşmak ne zor incecik kül gibi kalıyorsun dağ susmaya giden yolu biliyor sen bilmiyorsun...”

“Fırtınalar iyi arkadaştırlar çünkü bilgeliğe giden yolu aydınlatırlar!”

“Yeter! Yeter!Konuşmak yeter. Susmak yeter.Düşlemek.Düş görmek.Sürekli yorgunluk.Buraya geldik. Dağ başına. Gene bitmedi.Yeter artık!”

“Cennete giden yolu aramayı reddet, çünkü her güzel yer zaten bir cennettir!”

“Evet, gerçeğe varmak zor, talip olmak bile zor ki ne zor, bilmek zor, olmak zor ki ne zor. Mesellerdeki, irşat kitaplarındaki gibi yolda olana, vasıl olana bir sükunet, bir gizli memnuniyet de gelmiyor, sancı son sürat son nefese kadar devamda, rahat bırakmıyor. Kendinin ve diğerlerinin farkına varmayı gözde ve akılda sürekli kılmadığı için kişinin kendi hakkındaki yatışmışlık anları ani birer vehim gibi bin tereddüt bırakarak geçiyor. Evham, tedirginlik, muamma sürekli. Yani kitaplardaki o ağır, sözünü terazili söyleyen, emin, sükun bulmuş varlık kitaptan kesilip şekillendiği anda yaprak gibi titremeye başlıyor. Böyle rahat olmak için kendini de ona bu rahatlığı vereni de enikonu bilmesi lazım. Bununsa ölene kadar garantisi verilmiyor. İmanı olan, parası olan rahatlığında ve genişliğinde arkasına yaslanıp başkalarının telaşına kaşını kaldırarak bakamıyor. Son ana kadar hep göz üstünüzde, kendi gözünüz size düşman, kendi kalbiniz çır çır çırpınıyor, ayaklarınız en olmadık yere meyilli, adımı hazırda, burnun almadığı koku yok. Şairler anlamaktan yorgun, ama anladıklarından kimseye fayda yok.”

“Eğer içeri girmezsen, cennete giden kapının ne faydası olabilir?”