“Kuru fasulyeleri ateşe koydum. Onları yıkarken, "Bugün zengin insanlar gibiyim," dedim. "Fasulye hazırlıyorum.”

“İnsanlar..." dedim fısıldayarak. "Taşırlar insanları. Kundaktayken, tabuttayken. Hep taşıyacak birileri olur. Bazıları dostluktan, bazıları cepteki paradan, bazıları da içinde bulundukları sistem bir gün onlara da taşınma sırasının geleceğini söylediği için, taşırlar insanı...”

“Geçmiş zamanları bilmek ve onları yeniden anmak arzusu bizim kendimize olan aşkımızdan doğar. Kendimize duyduğumuz bu sevgi, artık bizimle yaşamayan insanlar ve nesnelerle bizim aramızda bir bağ kurarak umutlanır ve deyim yerindeyse, onları benimseyerek yaşamımızı uzatmak ister. Bu arzu yüzyıllara yayılma ve bir başka dünyaya sahip olma düşünü sever.”

“Ama saygısız nankörlük genç insanların zırhıdır.O olmasa nasıl kalırlar hayatta,nasıl ilerlerler ? Yaşlı insanlar gençlerin iyiliğini ister ama kötülüğünü de ister : Onları tüketmek,canlılıklarını içlerine çekmek isterler,böylece kendileri ölümsüzlüğe erişsin diye.O haşinliğin kabalığın ve hafif meşrepliğin koruyucu zırhı olmasa,çocuklar geçmişin yükü altında ezilirler,başkalarının geçmişinin yükü altında,kendi sırtlarına yüklenen.Bencillik onları kurtaran bir lütuftur.”

“Kalbine ateş düşmesinden de kaçın kalbinin buz tutmasından da...”

“Dersine çalışmamış, yeni anlatılanları biraz da bu yüzden anlamayan çocuklar gibiyim.”