“«Νομίζεις ότι σε φοβάμαι;» «Με τρέμεις, γιατί ξέρεις πόσο μεγάλο ήταν το λάθος που πήγες και έκανες. Και μαζί με αυτό, έκανες τον εαυτό σου λεία μου».«Το ίδιο θα έκανα, ξανά και ξανά» του εξομολογήθηκε σοβαρή. «Αυτό μου δίνει τότε το δικαίωμα, όταν θα σε βρω, να σε κάνω να το μετανιώσεις.Ξανά και ξανά».”

“Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο… Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα...”

“Φοβόμαστε το θάνατο, ανατριχιάζουμε στην αστάθεια της ζωής, λυπόμαστε να βλέπουμε τα λουλούδια να μαραίνονται ξανά και ξανά και τα φύλλα που πέφτουν και στις καρδιές μας γνωρίζουμε ότι εμείς, το ίδιο εφήμεροι είμαστε και σύντομα θα εξαφανιστούμε.Όταν οι καλλιτέχνες δημιουργούν εικόνες και οι στοχαστές ψάχνουν για νόμους και δίνουν σώμα στις σκέψεις, είναι για να διασώσουν κάτι από τον θαυμαστό χορό του θανάτου, είναι για να φτιάξουν κάτι το οποίο θα διαρκέσει περισσότερο από ό, τι εμείς.”

“Πηγα στο δωματιό μου και με αργά βήματα, δίχως να ανάψω το φως, κατευθήνθηκα στο παράθυρο. Με είχε κυριεύσει η σιωπή. Η μοναξιά. Άνοιξα τα φύλλα του παραθύρου για να αναπνέω τον νυχτερινό αέρα και μετά ακούμπησα απαλά στο πλαινό περβάζι. Έφερα τα χέρια γύρω μου και προσπάθησα να νιώσω ζεστασιά. Ένιωθα κρύα μέσα. Παγωμένη. Έκλεισα τα μάτια και αφουγκράστηκα. Ίσως να μπορούσα να ακούσω τα βήματά του μέσα στο δάσος. Τον αέρα που εκτόπιζε το ευλίγιστο κορμί του, την ανάσα του... Βρισκόμασταν τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά συνάμα. Σε λίγο, δε θα είχα ούτε καν αυτό..." Απο την Ελένη...ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ”

“Η ανθρώπινη φύση ψάχνει να δώσει νόημα στα πάντα. Αυτή η διαρκής ανάγκη για νοηματοδότηση στις καθημερινές μας πράξεις, κάνει και τις πιο ανούσιες πράξεις μας σημαντικές. Το νόημα όμως μεταβάλλεται καθώς εμείς αλλάζουμε. Δεν πιστεύω ότι είναι σταθερό, κάθε μέρα βρίσκεται σε διαφορετικούς στόχους. Το νόημα της ζωής το ψάχνεις και όταν νομίζεις ότι το κατακτάς, αυτό μεταμορφώνεται, σε ξεγελάει και συνεχίζεις να το αναζητάς αλλού. Κρύβεται έντεχνα πίσω από νέους ανθρώπους, σχέσεις, συναναστροφές, χόμπυ αλλά παράλληλα δεν είναι και πουθενά. Μας εξαπατά και μας έλκει να το αναζητούμε συνεχώς. Η ζωή μας δεν θα είχε κανένα νόημα, αν βρίσκαμε τελικά, το νόημα.”

“Το παρελθόν θα μπορούσε να μπει στο δρόμο σου από μόνο του και τότε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Κι αλλιώς είναι τώρα που εσύ εξωθείς και πιέζεις καταστάσεις, σκαλίζεις τις στάχτες του παρελθόντος. 'Ο,τι προκύψει θα είναι αποτέλεσμα "βίας". Κι αυτό δεν είναι ποτέ καλό.”