“Pod sobą samym wykopawszy zdradę,Coś z życia kończę, kończąc mecum-vade,Złożone ze stu perełek nawlekłychLogicznie w siebie -- jak we łzę łza -- wciekłych”

“Otworzyłem okna z drżeniem szkła,Że aż gmachem wstrzęsła moja siła:Z kandelabrów jedna spadła łza - -**********************************Ale i ta jedna z wosku była!”

“Powiem - iż wieszczów rzecz jest poznać wieszcze:Oto zaklęta dała Ci królewnaKlucze od Echa i ten złamek drewna,I łzę, i poszept w ucho - i grom jeszcze!...I powiedziała, wstążką wiejąc czarną:Idź w świat przez uczuć zwariowana dramę,Napatrz się w zorzę, łunę zwiedź pożarną,Wschodnich się dowiedz tęcz, blasków zachodnich,Co kłamać wolno, to lepiej skłam od nich,Żywy - wybladłą porusz dioramę...Lecz - skoro kłamstwo zdradzisz kłamstwem sztuki,Bądź wpierw pod lauru szerokiego cieniem,Gdzie donieść krzywe nie potrafią łukiUrągowiskiem albo zapomnieniem...Aż inny, ówdzie, gdzie upadną strzały,Przyjdzie je zebrać, jak Ty zbierasz cudze:I wspomni Ciebie, łatwiej-doskonały.I powiesz: Prawda!... - a ja się obudzę...”

“Jak gdy akacją z wolna zakołysze,By woń, podobna jutrzennemu ranu,Z kwiaty białymi na białe klawiszeOtworzonego padła fortepianu...”

“Księgi zaś Twoje, mimo złote wargiKart z pargaminu, i Twoje dzienniczkiZ elektrycznymi okrzyki lub skargiGasną, jak ckliwe o południu świéczki”

“Kraj, gdzie wawrzynów nie zwą liśćmi-bobkowymi,Ziemia się sama wieńczy...nie, jak łazarz, z bóluPrzykłada liść do rany dłońmi zwątlałymi”

“Lat sto - tam - ówdzie - rzucę, drugich zaś sto minęIdąc za gwiazdą, która nie świeci godzinę(...)Ponad siebie sam będąc, jak orzeł legionu Srebrny, biały i zimny, choć ma krew u szponu”