“Πάντα κάτι θα λείπει. Και πάντα θα κρατάμε τα μάτια δεμένα μπροστά σε κάτι που είναι εκεί…”

“Φοβόμαστε το θάνατο, ανατριχιάζουμε στην αστάθεια της ζωής, λυπόμαστε να βλέπουμε τα λουλούδια να μαραίνονται ξανά και ξανά και τα φύλλα που πέφτουν και στις καρδιές μας γνωρίζουμε ότι εμείς, το ίδιο εφήμεροι είμαστε και σύντομα θα εξαφανιστούμε.Όταν οι καλλιτέχνες δημιουργούν εικόνες και οι στοχαστές ψάχνουν για νόμους και δίνουν σώμα στις σκέψεις, είναι για να διασώσουν κάτι από τον θαυμαστό χορό του θανάτου, είναι για να φτιάξουν κάτι το οποίο θα διαρκέσει περισσότερο από ό, τι εμείς.”

“Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος.”

“Αν μπορούσα να κάνω θαύματα θα έφτιαχνα ένα μέρος όπου θα φυλούσα τα όνειρα, τις σκέψεις, τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις μου και κάθε τι όμορφο έζησα, αγάπησα, επιθύμησα και μοιράστηκα σε αυτή τη ζωή. Κάτι σαν τη Νοέλα ίσως, έναν μυστικό κόσμο που θα χρειάζεται να είσαι παιδί για να εισέλθεις σ’ αυτόν. Ίσως να μην κατέχω καμία τέτοια δύναμη ούτε φυσικά και θαυματουργικό κερί, αλλά με λίγη φαντασία, κάθε φλόγα είναι ικανή να σε κάνει να ονειρευτείς μαγικούς κόσμους.”

“Όσο πιο μεγάλη είναι η κοινωνική, πολιτιστική και ιδεολογική απόσταση που χωρίζει αυτόν που αξιολογεί από αυτόν που αξιολογείται, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ευχέρεια με την οποία θα αποδοθεί σε ένα άτομο ή σε μία συμπεριφορά η ετικέτα του ακατανόητου”

“Ίσως και να σκεφτόταν -τα έχουν αυτά οι συγγραφείς- πως ο αφρός είναι το μοναδικό πράγμα που στην ουσία δεν υπάρχει' εκεί που εμφανίζεται εντυπωσιακός μες στη λευκότητά του, ώσπου να τον ερωτευτείς έχει γίνει κάτι άλλο - νερό ας πούμε ή αέρας, κάτι πιο συνηθισμένο κι απ' το τίποτε. Ο αφρός είναι η έμπνευση, η καλύτερη στιγμή κάθε υγρού που ύστερα φθίνει, η βασίλισσα-ψευδαίσθηση που σε κορόιδεψε γι' άλλη μια φορά.”