“نمی‌توان به لبخندی قانع بودنمی‌شود موهایت را دیدو به باد حسودی نکردگونه‌هایت را دیدو به گناه نیاندیشیدو نمی‌شود به تو رسیدکه پاهایت نوجوانندو دیوارهایت بلند...«من گرگ خیالبافی هستم»”

“در میان من و تو فاصله هاستگاه می اندیشم،می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری”

“درخت با جنگل سخن می گویدعلف با صحراستاره با کهکشانو من با تو سخن می گویمنامت را به من بگودستت را به من بدهحرفت را به من بگوقلبت را به من بدهمن ریشه های تو را دریافته امو با لبانت برای همه سخن گفته امو دست هایت با دست های من آشناستو در خلوت روشن با تو گریسته ام... برای خاطر زندگان”

“ما را غم تو برد به سودا، تو را که برد؟”

“درخت را به نام برگبهار را به نام گلستاره را به نام نورکوه را به نام سنگدل شکفتۀ مرا به نام عشقعشق را به نام دردمرا به نام کوچکم صدا بزن”

“بر نمی‌گردند شعرهابه خانه نمی‌روندتا برگردیو دست تکان‌ دهیروبان‌های سفید را در کف شعرها ببین که چگونه در باران می‌لرزندروبان‌های سفید، پیچیده بر گل سرخ‌های بی‌تاب را ببینبر نمی‌گردند شعرهاپراکنده نمی‌شوندبه انتظار تو در باران ایستاده‌اندو به لبخندی، به تکان دستی، دل خوشند”