“Όταν μπορούμε να βάζουμε στο μυαλό μας ρωτήματα, τα ρωτήματα κάνουν μόνα τους τη δουλειά τους. Πάνε ως εκεί που δεν μπορούν να προχωρήσουν οι απαντήσεις. Να, αυτό είναι το κέρδος που έχουμε από τα ρωτήματα. Μας κάνουν να περπατάμε, ενώ με τις απαντήσεις στεκόμαστε.”

“Το να μεγαλώνεις σημαίνει να συγχωρείς όλα αυτά που ποτέ δεν μπορούν να είναι όπως φαντάστηκες. Τους ανθρώπους που σε πλήγωσαν. Αυτούς που σε αγάπησαν, όσο μπορούσαν, αλλά όχι αρκετά. Αυτούς που δεν ήταν τέλειοι ή που δεν τους γνώρισες τη σωστή στιγμή. Να τους συγχωρείς, να τους καταλαβαίνεις και ύστερα να συνεχίζεις. Το να μεγαλώνεις, σημαίνει να μαθαίνεις ότι μπορείς κάποια πράγματα να τα ξεπεράσεις.”

“Όπως βλέπεις, Άρεν, μια πράξη δεν είναι, όπως συχνά νομίζουν οι νέοι, σαν μια πέτρα, που κάποιος σηκώνει και πετάει, και πετυχαίνει ή αστοχεί, κι αυτό είναι όλο. Όταν σηκώνεις αυτή την πέτρα, η γη γίνεται ελαφρότερη και το χέρι που την βαστά γίνεται βαρύτερο. Όταν την πετάς, τα κυκλώματα των άστρων ανταποκρίνονται, κι όπου χτυπήσει ή πέσει το σύμπαν μεταβάλλεται. Με κάθε πράξη διακυβεύεται η ισορροπία του συνόλου. Οι άνεμοι και οι θάλασσες, οι δυνάμεις του νερού, του εδάφους και του φωτός, τα ζώα και τα φυτά, και όλα όσα κάνουν, είναι καλά και σωστά καμωμένα. Γιατί όλα τους δρουν μέσα στο πλαίσιο της Ισορροπίας. Από τον τυφώνα και το σάλπισμα της μεγάλης φάλαινας, μέχρι την πτώση ενός ξεραμένου φύλου και το πέταγμα της σκνίπας· όλα γίνονται με γνώμονα την ισορροπία του συνόλου. Αλλά εμείς, στο βαθμό που έχουμε εξουσία πάνω στο σύμπαν και ο ένας πάνω στον άλλον, πρέπει να μαθαίνουμε να κάνουμε αυτό που το φύλλο και η φάλαινα και ο άνεμος κάνουν από τη φύση τους. Πρέπει να μαθαίνουμε να διατηρούμε την ισορροπία. Αφού διαθέτουμε ευφυΐα, δεν πρέπει να δρούμε από άγνοια. Αφού έχουμε επιλογές, δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε ανεύθυνα.”

“Μες στα κεφάλια μας γίνεται πόλεμος, πόλεμος που τον κερδίσαμε. Πόλεμος που τον χάσαμε. Το χειρότερο είδος πολέμου. Πόλεμος που φυλακίζει τα όνειρα και τα ονειρεύεται σαν να ήταν δικά του. Πόλεμος που μας κατάντησε να λατρεύουμε τους κατακτητές μας και να νιώθουμε αποτροπιασμό για τον εαυτό μας. Είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου. Τα όνειρά μας είναι ευνουχισμένα. Δεν ανήκουμε πουθενά. Αρμενίζουμε δίχως άγκυρες σε φουρτουνιασμένα πέλαγα. Μπορεί να μη μας αφήσουν να φτάσουμε ποτέ στη στεριά. Οι θλίψεις μας δε θα είναι ποτέ αρκετά θλιβερές. Οι χαρές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά χαρούμενες. Τα όνειρά μας δε θα είναι ποτέ αρκετά μεγάλα. Κι οι ζωές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά σημαντικές για να μετράνε.”

“Όταν θυμώνουμε με τους άλλους, θυμώνουμε με μια πλευρά του εαυτού μας. Με αυτό που δεν θέλουμε να είμαστε. (Γιάντες)”

“Όταν σκέφτομαι τη βροχή, λύνω την απορία μου, γιατί δε θα υπήρχε μελωδία χωρίς τις στάλες αν τα σύννεφα δεν κρατούσαν κάθε χρόνο την υπόσχεσή τους να ξεσπάσουν, και θυμάμαι την Έλι που έλεγε ότι οι πλημμύρες δείχνουν πως το φεγγάρι και η θάλασσα κρατούν τις υποσχέσεις τους κι αυτό είν' όλο. Μια υπόσχεση είναι κάτι που δε μετριέται, σημαίνει εμπιστοσύνη, και δε γίνεται να μιλάω για τη βροχή, τη θάλασσα και το φεγγάρι, αλλά γίνεται να ρωτήσω γιατί οι άνθρωποι τηρούν τις υποσχέσεις τους και ίσως τελικά η απάντηση σ' αυτό να είναι η αγάπη.”