“Ο άνθρωπος βλέπει, ακούει, μιλάει σωστά μόνο όταν ενδιαφέρεται για τη σύνδεση με το περιβάλλον, με τους άλλους ανθρώπους.”

“Σαν πλάγιασε να κοιμηθεί, σκάλισε τη συνείδησή του ώσαμε τα τρίσβαθα, σα μια πληγή, για το αποψινό του κάμωμα. Τίποτα, καμία τύψη. Εντάξει με τη συνείδησή του, εκεί που μάτιζε η συνείδηση με το Θεό. Του έμενε, ωστόσο, κάτι σα μια δυσάρεστη απόγεψη. Έψαξε και στην επιφάνεια για να βρει την αιτία. Νόμισε πως την ανακάλυψε. Δεν ήτανε εντάξει με τους ανθρώπους: με τα πατροπαράδοτα και τις προκαταλήψεις τους. Ανασήκωσε τους ώμους του, απότομα, σα να τα τίναζε αποπάνω του όλ' αυτά.”

“Όταν θυμώνουμε με τους άλλους, θυμώνουμε με μια πλευρά του εαυτού μας. Με αυτό που δεν θέλουμε να είμαστε. (Γιάντες)”

“Ίσως γι' αυτό και η βαθύτερη δικιά μου αδιαφορία και ψυχρότητα. Αλλά τι απίστευτο δώρο όταν κάποιος ή κάτι μ' αγγίξει. Τι λάθος η άποψη πως η ευαισθησία είναι να πάλλεσαι με το καθετί! Αντίθετα. Ο ειαίσθητος άνθρωπος είναι ψυχρός και αδιάφορος φαινομενικά. Απλώς είναι τρομακτικά εκλεκτικός. Οργανωμένο παραλήρημα. Για τους άλλους είναι τέρας. Είναι αλλού, γι' αυτό.”

“Το γέλιο είναι το προνόμιο που ο Θεός δώρισε στους ανθρώπους σαν παρήγορια για την ευφυϊα τους.”

“(Για τους αυτόχειρες)Πρόκειται για ανθρώπους που απογοητεύονται στη ζωή ευκολότερα από άλλους γιατί περιμένουν πολλά.”