“اگر زندگانی سپری نمی شد چقدر تلخ و ترسناک بود.”

“دریغا که بار دگر شام شد / سراپای گیتی سیه فام شد همه خلق را گاه آرام شد / مگر من، که رنج و غمم شد فزون جهان را نباشد خوشی در مزاج / بجز مرگ نبود غمم را علاج ولیکن در آن گوشه در پای کاج / چکیده ست بر خاک سه قطره خون”

“اگر مرگ نبود همه ارزویش میکردند”

“هزاران سال است که همین حرفها را زده اند، همین جماع ها را کرده اند، همین گرفتاری های بچه گانه را داشته اند. آیا سرتاسر زندگی یک قصه مضحک، یک متل باورنکردنی و احمقانه نیست؟ آیا من فسانه و قصه خودم را نمی نویسم؟ قصه فقط یک راه فرار برای آرزوهای ناکام است.”

“و هذا الاحساس كان قد استيقظ في نفسي منذ زمن بعيد ، و هو أنني كنت أتحلل و أنا حي ، و لم يكن هناك توافق بين جسمي وقلبي ، وليس هذا فحسب ، بل بين روحي و قلبي ، كنت اجتاز دائما نوعا من الفصام و التحلل الغريب ، و أحيانا كنت أفكر في أشياء لا أستطيع أنا نفسي أن أصدقها”

“و يبدو أن تصرفات الناس القدماء و أفكارهم وعاداتهم و رغباتهم التي انتقلت عن طريق الحكايات إلي الأجيال التالية كانت احدي واجبات الحياة ، منذ آلاف من السنين مضت يرددون هذه الكلمات ، و كانوا يزاولون الجماع بنفس الطريقة ، و كانت لهم كل اهتمامات الطفولة ، أليست الحياة بأكملها قصة مضحكة ، أسطورة حمقاء لا تصدق ؟”

“این مردُم دِه را میگوئی بیچاره ها... از جانوران کمترند، آنچه که آنها را اداره میکند، اول شکم و بعد شهوت است با یکمشت غضب و یکمشت باید و نباید که کور کورانه بگوش آنها خوانده اند”