“همه می ترسند همه می ترسند اما من و تو به چراغ و اب و آینه پیوستیم و نترسیدیم”

“حلقهدخترک خنده کنان گفت که چیستراز این حلقه ی زرراز این حلقه که انگشت مرا این چنین تنگ گرفته ست به برراز این حلقه که در چهره ی او این همه تابش و رخشندگی استمرد حیران شد و گفت:(حلقه ی خوشبختی است ،حلقه ی زندگی است)همه گفتند :مبارک باشددخترک گفت دریغا که مراباز در معنی آن شک باشدسالها رفت و شبیزنی افسرده نظر کرد بر آن حلقه ی زردید در نقش فروزنده ی اوروز هایی که به امید وفای شوهربه هدر رفته ،هدرزن پریشان شد و نالید که وایوای،این حلقه که در چهره ی اوباز هم تابش و رخشندگی است حلقه ی بردگی و بندگی است”

“من از شب حرف می زنممن از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می زنماگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم”

“تا به کی باید رفتاز دیاری به دیاری دیگرنتوانم، نتوانم جستنهر زمان عشقی و یاری دیگرکاش ما آن دو پرستو بودیمکه همه عمر سفر می کردیماز بهاری به بهار دیگر”

“روی دفترهایم، روی میز تحریرم،روی درختان، روی ماسه،روی برف، نام تو را می نویسم. روی همه ی صفحه های خوانده شده، روی صفحه های سفید، روی سنگ و خون و کاغذ یا خاکستر، نام تو را می نویسم. روی جنگل و کویر، بر آشیانه ها و گل های طاووسی نام تو را می نویسم. روی همه ی تکه پاره های آسمان لاجوردی، روی مرداب،این آفتاب پوسیده، روی رودخانه،این ماه زنده، نام تو را می نویسم. و به نیروی یک واژه، زندگی را از سر می گیرم، من برای شناختن و نامیدن تو، پا به جهان گذاشته ام ای آزادی!”

“از من رمیده ای و من ساده دل هنوزبی مهری و جفای تو باور نمی کنمدل را چنان به مهر تو بستم که بعد از ایندیگر هوای دلبر دیگر نمی کنمرفتی و با تو رفت مرا شادی و امیددیگر چگونه عشق تورا آرزو کنمدیگر چگونه مستی یک بوسه تورادراین سکوت تلخ و سیه جستجو کنمیاد آر آن زن ، آن زن دیوانه را که خفتیک شب بروی سینه تو مست عشق و نازلرزید بر لبان عطش کرده اش هوسخندید در نگاه گریزنده اش نیازلب های تشنه اش به لبت داغ بوسه زدافسانه های شوق تو را گفت با نگاهپیچید همچو شاخه پیچک به پیکرتآن بازوان سوخته در باغ زرد ماههر قصه ایی که ز عشق خواندیبه گوش او در دل سپرد و هیچ ز خاطره نبرده استدردا دگر چه مانده از آن شب ، شب شگفتآن شاخه خشک گشته و آن باغ مرده استبا آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یادمی خواهمت هنوز و به جان دوست دارمتای مرد ای فریب مجسم بیا که بازبر سینه پر آتش خود می فشارمت”

“من خواب دیده ام که کسی می اید من خواب یک ستاره قرمز دیده ام وپلک چشمم هی می پرد و کفش هایم هی جفت می شوندو کور شوم اگر دروغ بگویم”