“Στην ερώτηση γιατί οι άνθρωποι ελεούν τους ζητιάνους αλλά όχι τους φιλόσοφους, απάντησε:Ὅτι χωλοὶ μὲν καὶ τυφλοὶ γενέσθαι ἐλπίζουσι, φιλοσοφῆσαι δ' οὐδέποτε.(Γιατί θεωρούν πιθανό να κουτσαθούν ή να στραβωθούν μαι μέρα, αλλά να γίνουν φιλόσοφοι, ποτέ)”

“Το να μεγαλώνεις σημαίνει να συγχωρείς όλα αυτά που ποτέ δεν μπορούν να είναι όπως φαντάστηκες. Τους ανθρώπους που σε πλήγωσαν. Αυτούς που σε αγάπησαν, όσο μπορούσαν, αλλά όχι αρκετά. Αυτούς που δεν ήταν τέλειοι ή που δεν τους γνώρισες τη σωστή στιγμή. Να τους συγχωρείς, να τους καταλαβαίνεις και ύστερα να συνεχίζεις. Το να μεγαλώνεις, σημαίνει να μαθαίνεις ότι μπορείς κάποια πράγματα να τα ξεπεράσεις.”

“Όταν σκέφτομαι τη βροχή, λύνω την απορία μου, γιατί δε θα υπήρχε μελωδία χωρίς τις στάλες αν τα σύννεφα δεν κρατούσαν κάθε χρόνο την υπόσχεσή τους να ξεσπάσουν, και θυμάμαι την Έλι που έλεγε ότι οι πλημμύρες δείχνουν πως το φεγγάρι και η θάλασσα κρατούν τις υποσχέσεις τους κι αυτό είν' όλο. Μια υπόσχεση είναι κάτι που δε μετριέται, σημαίνει εμπιστοσύνη, και δε γίνεται να μιλάω για τη βροχή, τη θάλασσα και το φεγγάρι, αλλά γίνεται να ρωτήσω γιατί οι άνθρωποι τηρούν τις υποσχέσεις τους και ίσως τελικά η απάντηση σ' αυτό να είναι η αγάπη.”

“Οι άνθρωποι μπορούν να χάσουν τις ζωές τους στις βιβλιοθήκες. Θα πρέπει να προειδοποιούνται.”

“Άλλος πέφτει στο ποτάμι με τους κροκόδειλους, άλλος στο ηφαίστειο* τι είναι άραγε καλύτερο, να καείς στη φλόγα ή να σβήσεις στην άμμο;”

“Αναρωτιέμαι πολλές φορές, μετά τον θάνατο ενός ζευγαριού πού πάνε τα τρυφερά τους λόγια, αυτά που ψιθύριζαν μονάχα μεταξύ τους για χρόνια, αυτά που δεν κατέγραψε ποτέ κανείς, ο κώδικάς τους ο ιδιωτικός, ο ερμητικός, τα λόγια που φτιάχτηκαν απ' τα υγρά του έρωτα καθώς σταγόνες στέγνωναν στο στήθος και στην κοιλιά. Οι λέξεις τους οι μικρές, οι χαϊδευτικές, τα παρατσούκλια του έρωτα που μοιάζουν με γουργουρητά περιστεριών, τα προσωνύμια εκείνα που μπεμπεκίζουν, που ακούγονται στ' αυτιά των άλλων γελοία αλλά δεν είναι, λέξεις που τυχόν δεν υπάρχουν αλλά είναι παραφθορές άλλων, λόγια που τα φούρνισαν οι δικοί τους στεναγμοί και οι δαγκωματιές τους σε λαιμούς και τρυφερά αυτιά. Πού πάνε όλα αυτά μετά τον θάνατο; Δεν είναι λόγια προσευχής να τα φυλάξουν οι άγγελοι ούτε ποιήματα εμπνευσμένων ανδρών για να σκύψουν πάνω τους ύστερα από χρόνια οι σοφοί. Θρηνώ για τον χαμό τους τον αναπόφευκτο.”