“Kung ang paglilibang ay gamot na pampalimot, paniguradong maraming taong sasama ang loob na kalimutan na lang ang kagustuhang makalimot dahil sa mahal ang makalimot.”
Explore This Quote Further
Quote Analysis
In this quote by Filipino writer Eros Atalia, he suggests that while distractions can serve as a temporary escape from one's troubles, many people may eventually choose to forgo the desire to forget simply because forgetting itself comes at a high price. Atalia's use of humor and wit in communicating this idea highlights the complexity of human behavior and the various factors that influence our decisions. Ultimately, he implies that the cost of forgetfulness may outweigh the benefits, leading individuals to hold onto their memories and experiences despite their desire to move on.
Modern Relevance
In today's fast-paced world filled with distractions and constant stimuli, the idea of using entertainment as a form of escapism resonates more than ever. Eros Atalia's insightful quote highlights how people may choose to bury their desires to forget simply because it is too expensive to do so. This serves as a powerful reminder of the importance of addressing our emotional needs and finding healthier ways to cope with stress and challenges, rather than relying on temporary distractions.
Eros Atalia on the Consequences of Ignoring the Desire to Forget
"Kung ang paglilibang ay gamot na pampalimot, paniguradong maraming taong sasama ang loob na kalimutan na lang ang kagustuhang makalimot dahil sa mahal ang makalimot." - Eros Atalia
In this quote, Eros Atalia highlights the irony of how seeking distractions to forget something can sometimes make it even harder to truly forget due to the high cost of these distractions.
Reflection Questions:
Reflecting on this quote by Eros Atalia, one may wonder about the price one is willing to pay in order to forget painful memories. Here are some questions to ponder on:
What are some experiences or memories in your life that you wish you could forget?
Do you believe that distracting oneself with entertainment or activities is an effective way to cope with painful memories? Why or why not?
Have you ever tried to suppress or avoid dealing with a difficult memory? How did that affect you in the long run?
Is there a healthier way to address painful memories and emotions rather than simply trying to forget them? If so, what could that be?
How do you think the concept of "forgetting" plays a role in our overall mental health and well-being?
Similar quotes
“Sabi ko noon, pag nagkita kami, marami akong itatanong at sasabihin. Pero ngayon, magkasama kami, ito lang ang mahalaga. Saka na halungkatin ang nakaraan. Saka na pagusapan ang hinaharap. Kaya siguro naimbento ang nakaraan para lingunin at kalimutan, ang hinaharap ay para tanawin at pangarapin.”
“Minsan ang katangahan ay parang sipon. Hindi namamalayan pero kusang dumadapo. Walang gamot. Naiiwasan sa pamamagitan ng tamang life style o pagaalaga sa sarili. Pero hindi 100% na sipon-free kahit ang pinakamalusog na tao. Kapag dinapuan, may mga paraan para mapabilis ang pagtigil. Hindi nakakahiya ang magkasipon. Natural lang yan. Pero wag naman ipagmalaki kung meron na. Wag hayaang tumulo-tulo, lumobo-lobo at ipakitang apektado ang pagsasalita, panlasa, pandinig, at paningin.Wag ipangalandakan ang katangahan, tulad ng sipon, nakakahawa at baka maraming maapektuhan. Eto ako, di lang nagpakita, inirampa pa ang katangahan.”
“Hindi din ako nagpi-prisinta na dalhin ang gamit ng mga babae. Lalo na ang bitbitin ang kanilang shoulder bag. Hindi dahil ayokong isiping bading ako. Ang sa akin lang, nabuhat nga nila yung bag mula bahay hanggang school, tapos kapag nakakita ng lalake, bigla silang manghihina.”
“Paano mo malalaman kung hindi ka magtatanong? Pero andami-dami nating nalalaman kahit hindi tayo nagtatanong. Paano ka pa magtatanong kung alam mo na ang sagot. Pero paano ka magtatanong kung hindi mo alam kung ano ang iyong itatanong? Paano mo sasagutin ang tanong sa iyo kung hindi mo alam ang isasagot? Paano ka sasagot kung hindi mo alam ang tanong. (Kunsabagay, sa buhay na ito, madalas, tama ang sagot, mali nga lang ang tanong).”
“Siguro kaya naimbento ang salita’t konseptong closure ay para sa mga tinatamad malaman ang magiging wakas. Yung mga atat na atat malaman ang ending. Yung mga naburyong na sa pagkainip sa dapat kahinatnan. Kesa nga naman maghintay sa pagkahaba-haba’t pagkatagal-tagal ng ending, mabuti pang putulin nalang.”
“Pero kung meron talagang may himala, gusto kong muling makita’t makausap si Jen. At kapag nangyari ‘yun, hindi ko na palalampasin ang pagkakataon na sabihin sa kanya ang lahat ng gusto kong sabihin. Huhubarin ko na ang kahihiyan ko. Itatapon ang pag-aastig-astigan. Hindi na baleng iwan nya sa huli kapag nalaman nyang mahal ko sya, na nababaliw na ako sa kanya, na gusto kong maging officially kami na. Kung sakaling magbago sya ng isip, na hindi nya na iiwan ang lahat ng nagmamahal o nababaliw sa kanya, kung sakaling hindi na rin sya nag-astig-astigan o nagmanhid-manhidan, isusumpa ko sa ngalan ng mga lamang lupang hindi matahimik sa pagmumura ko sa gabi at mamatay man ang lasenggero naming kapitbahay… Pukang ama… Hindi ko na sya pakakawalan.”