“Στο βάθος του μυαλού μου όμως ξέρω πως εδώ στο νησί μας, όπως και αλλού, οι γάτες ξεχνάνε, οι άνθρωποι ξεχνάνε και η τρέλα δε θέλει πολύ να φουντώσει πάλι, φτου ξανά απ'την αρχή...”

“Όπως βλέπεις, Άρεν, μια πράξη δεν είναι, όπως συχνά νομίζουν οι νέοι, σαν μια πέτρα, που κάποιος σηκώνει και πετάει, και πετυχαίνει ή αστοχεί, κι αυτό είναι όλο. Όταν σηκώνεις αυτή την πέτρα, η γη γίνεται ελαφρότερη και το χέρι που την βαστά γίνεται βαρύτερο. Όταν την πετάς, τα κυκλώματα των άστρων ανταποκρίνονται, κι όπου χτυπήσει ή πέσει το σύμπαν μεταβάλλεται. Με κάθε πράξη διακυβεύεται η ισορροπία του συνόλου. Οι άνεμοι και οι θάλασσες, οι δυνάμεις του νερού, του εδάφους και του φωτός, τα ζώα και τα φυτά, και όλα όσα κάνουν, είναι καλά και σωστά καμωμένα. Γιατί όλα τους δρουν μέσα στο πλαίσιο της Ισορροπίας. Από τον τυφώνα και το σάλπισμα της μεγάλης φάλαινας, μέχρι την πτώση ενός ξεραμένου φύλου και το πέταγμα της σκνίπας· όλα γίνονται με γνώμονα την ισορροπία του συνόλου. Αλλά εμείς, στο βαθμό που έχουμε εξουσία πάνω στο σύμπαν και ο ένας πάνω στον άλλον, πρέπει να μαθαίνουμε να κάνουμε αυτό που το φύλλο και η φάλαινα και ο άνεμος κάνουν από τη φύση τους. Πρέπει να μαθαίνουμε να διατηρούμε την ισορροπία. Αφού διαθέτουμε ευφυΐα, δεν πρέπει να δρούμε από άγνοια. Αφού έχουμε επιλογές, δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε ανεύθυνα.”

“Πηγα στο δωματιό μου και με αργά βήματα, δίχως να ανάψω το φως, κατευθήνθηκα στο παράθυρο. Με είχε κυριεύσει η σιωπή. Η μοναξιά. Άνοιξα τα φύλλα του παραθύρου για να αναπνέω τον νυχτερινό αέρα και μετά ακούμπησα απαλά στο πλαινό περβάζι. Έφερα τα χέρια γύρω μου και προσπάθησα να νιώσω ζεστασιά. Ένιωθα κρύα μέσα. Παγωμένη. Έκλεισα τα μάτια και αφουγκράστηκα. Ίσως να μπορούσα να ακούσω τα βήματά του μέσα στο δάσος. Τον αέρα που εκτόπιζε το ευλίγιστο κορμί του, την ανάσα του... Βρισκόμασταν τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά συνάμα. Σε λίγο, δε θα είχα ούτε καν αυτό..." Απο την Ελένη...ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ”

“Eίμαι εγώ ένας;.Είμαι μια και μόνη ψυχή;.Όχι, εγώ είμαι ένα πλήθος,ένα ασύλληπτο πλήθος.Είμαι γενεά των γενεών.αιώνας των αιώνων.Αμέτρητες είναι οι φορές.που η συρροή όλων αυτών που είμαι.σκορπίστηκε στο άπειρο.για να συγκεντρωθεί και πάλι.΄Ισως, αφού στο μεταξύ καώ.Επί τρισεκατομμύρια αιώνες.στις διάφορες δυναστείες των ήλιων.τα καλύτερα από αυτά που είμαι.θα μπορέσουν να σμίξουν και πάλι.”

“Όταν σκέφτομαι τη βροχή, λύνω την απορία μου, γιατί δε θα υπήρχε μελωδία χωρίς τις στάλες αν τα σύννεφα δεν κρατούσαν κάθε χρόνο την υπόσχεσή τους να ξεσπάσουν, και θυμάμαι την Έλι που έλεγε ότι οι πλημμύρες δείχνουν πως το φεγγάρι και η θάλασσα κρατούν τις υποσχέσεις τους κι αυτό είν' όλο. Μια υπόσχεση είναι κάτι που δε μετριέται, σημαίνει εμπιστοσύνη, και δε γίνεται να μιλάω για τη βροχή, τη θάλασσα και το φεγγάρι, αλλά γίνεται να ρωτήσω γιατί οι άνθρωποι τηρούν τις υποσχέσεις τους και ίσως τελικά η απάντηση σ' αυτό να είναι η αγάπη.”

“Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρειςδεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάωαν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μουσ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,αν σου μιλήσει μια λέξη μουσου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;Θα βρεις τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένεςπράξεις, οι πεθαμένες σκέψειςγυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα -μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.Μη με γυρέψεις αλλούμονάχα εδώ να με γυρέψειςμόνο σε μένα.”