“Sal jy my nog ken, het Sofie geskryf, wanneer jy terugkeer met jou verbrede horison en jou nuwe kinetiese hande? Ek gaan my hande aan jou bemaak, het Sofie geskryf, tot by die gewrigte, sodat jy my hande op aarde kan wees wanneer ek dood is.”

“n Mens het letterkunde in jou lewe nodig, want daarsonder gaan jy agteruit.”

“Dis seker hoekom mens 'n beste vriendin moet hê, dink ek terwyl ek saam haar stap. Om jou hand vas te hou as jy uitmekaarval”

“Dis nie net die dooies wat in jou inweek en deel van jou word nie: dis almal, elke enkele een met wie jy 'n entjie pad saamreis; elkeen gee af aan jou, jy aan hulle. Nooit is dit net jy en jy alleen nie. Nooit gebeur iets net NOU nie. Altyd sleep dit slierte saam. Altyd suig dit by voorbaat al die toekoms in.”

“Die liefde is ’n reus. Hy pas jou op, dra jou op die hande en verskuif jou grense. Maar as hy verwaarloos word, misgekyk word, as hy die dag loop lê, is daar bitter min van ons wat die gereedskap het om hom op te help, om hom weer in sy spore te laat staan.”

“Wanneer een S.S.-man me dood zou trappen, dan zou ik nog opkijken naar z'n gezicht en me met angstige verbazing en menselijke belangstelling afragen: Mijn God kerel, wat is er met jou allemaal voor verschrikkelijks in je leven gebeurd, dat je tot zùlke dingen komt?”