“Ben açken kimsenin umurunda değildim, ünlü olunca herkes kudurmuşcasına beni yemeğe davet ediyor.”

“Tanrım! herkes tanıyor beni bu kentte.Ya da herkes herkesi tanıyor.Ben Hariç.Kendi dahil, kimseyi tanımayan ben hariç.”

“Düştüm,düşmüşlüğüm kimsenin değil benim yanılgımın eseri.Düştüm.Düşenin dostu Allah.Tut elimden kaldır beni.”

“Niye bu kadar sıkıyorsun kendini? Yeni tanıştığın birine her şeyini anlatmaz mısın? Ben karşıma çıkan ilk insana, bütün hayatımı anlatabilirim.” “Neden?” “Nedeni yok. Yani bence yok. Doktora sorarsan, manik döneminde olduğu için der ama palavra. Ben her zaman böyleyim. Bizi samimiyetin hastalık olduğuna inandırmaya çalışıyorlar. İnanınca, herkes gibi olunca, aptallaşınca iyileşiyoruz…”

“Hiç de anayasanın dediği gibi kisme eşit ve özgür doğmamıştır,herkes eşit yapılır. Her insan bir diğerinin sureti olunca herkes mutlu olur,ortada çekinilecek korkulacak,herkesin kendisini yargılamasına yol açacak dağlar yoktur.”

“Zaman öldürmek kulağa geldiği kadar zor bir şey değil. Yüz tane rakamı göğsünden vurabiliyor ve ondalık sayıların avucumda kanamalarını izleyebiliyordum. Sırf nefesimi tutarak saniyeleri boğabiliyordum. Saatlerce dakikaları öldürüyordum ve kimsenin umurunda olmuyordu.”